Παρείσακτος
Η ρίζα στην γη μου την πρώτη ,
κορμός τού δεσπότη αλήθειες ,
κλωνάρια σαν χέρια δεσμώτη
και φύλλα οι ξένες συνήθειες .
Τι κι αν οι καρποί ΄ναι δικοί μου ,
θρεμμένοι με αίμα και θειάφι ,
παρ΄ότι ριζώνω στην γη μου ,
καρπίζω σε ξένο χωράφι .
Τής Λογοτεχνίας καταδρομείς
Ακαταμάχητες οι φοβερές σας ρίμες
σάν επιτίθενται μ΄ ορμὴ καὶ κατισχύουν .
Τα προτειχίσματα , πεζὰ ονειροπύργια ,
εύκολα καταβάλλονται χωρίς ρυθμό ,
χωρὶς αεροπορικὴ τών παραγράφων κάλυψη .
Άξιοι όλοι τους οι λογοτέχνες . Άξιοι . Άξιοι .
Όμως , θαρρώ , οι Ποιητὲς πως ξεχωρίζουν ,
σαν τού στρατού τὶς Ειδικὲς Δυνάμεις ,
ατρόμητοι τής Λογοτεχνίας καταδρομείς .
Βλέπεις
η Ποίηση απαιτεί εξαντλητικὲς ασκήσεις
καθώς και σπάνια ελαττώματα –
– ανθεκτικό φιλότιμο , αφοβία ,
αξιοπρέπεια κι αδιάπτωτη αφοσίωση .
Σπάνιον είδος , ζηλευτόν οι ποιητές .
Βλέπεις
ποιητὴς γίνεσαι εξ αποκαλύψεως ,
όταν σὲ συνεπαίρνει ο αργός παφλασμὸς
τής τελευταίας απολίμνωσης ετοιμοθάνατου κύκνου
– η λίμνη και το κύκνειον άσμα
μαζὶ σ΄ένα σου δάκρυ –
όταν χωρέσεις σ΄ένα σου δάκρυ
– χαράς ή λύπης , χαρμολύπης , δεν έχει σημασία –
αυτὴν την ανεπαίσθητη περίπτυξη ζωής και θανάτου ,
εκείνο τ΄άκτιστο το φώς τής χαράς και τού έρωτα ,
κείνο τον πόνο τής υποταγής Οδηγητών στή βαρβαρότητα ,
την Γένεση μαζί και την Φθορὰ
και πάντα την Ανατροπὴ .
Ανατροπὴ , Ανατροπὴ ,
αέναη Μεταρσίωση .
( από την υπό έκδοσιν συλλογή τού Νίκου Δόικου
«Ρανίδες ύδατος κι αίματος – Ασκήσεις επί χάρτου»)
