Ξέρω ότι είναι κάμποσοι οι Συμπολίτες μου που δεν αρκούνται στο να <πονάνε> βλέποντας στραβά κι ανάποδα των ανθρώπων αλλά και της φύσης εμπόδια και, με την πρώτη ευκαιρία, πιάνουν <κασμάδες> και προσπαθούν να διορθώσουν ό,τι μπορούν. Για όλους αυτούς, που τους βγάζω το καπέλο με πραγματικό Σεβασμό κι Εκτίμηση, γράφω τούτες τις λίγες γραμμές και στο πρόσωπο του Δημήτρη που έτυχε να βρεθώ μπροστά του την ώρα που ύψωνε το δεύτερο βουνό με χόρτα που βγαζε από τη λίμνη με τη τσουγκράνα του, τιμώ όλους όσοι πονάνε από Αγάπη για την Πατρίδα μας και κάνουν τον πόνο τους πράξη.
Και με μεγάλη Χαρά, σας λέω, ότι, ΝΑΙ, υπάρχει Ελπίδα…. (Για την ιστορία, ο Δημήτης Λιάκος, χρειάζεται 1 ώρα για να <υψώσει> 2 βουναλάκια χόρτων. Αφελής ερώτηση είναι η: πόσα βουναλάκια μπορούν να υψώσουν 10 άνθρωποι σε 1 ώρα;;;;)
Βιβή
