Ήταν τον Φεβρουάριο του 2022 που η αληθινή ιστορία αγάπης των δύο κύκνων στην όμορφη Ορεστιάδα συγκίνησε το πανελλήνιο.
Μαζί διαβάσαμε κάποιες από τις σελίδες του ημερολογίου του κύκνου στην Καστοριά, σε προηγούμενο άρθρο μου.
Μια ιστορία όμως , όσο μικρό κι αν είναι το αποτύπωμα που αφήνει , όσο ταπεινή κι αν είναι η προέλευση ή οι πρωταγωνιστές της , δεν τελειώνει ποτέ σε μια τελεία !
Έτσι, και στην πραγματικότητα, ο αγαπημένος μας κύκνος μεταφέρθηκε στην λίμνη Παμβώτιδα των Ιωαννίνων για μια νέα αρχή.
Πώς μοιάζει άραγε μια νέα αρχή ;
Ο καινούργιος χρόνος είναι στο κατώφλι
Η ιστορία είναι δικιά σου
Κάνε την μοναδική φέτος
Καλή πρωτοχρονιά από εμένα. Καλή αρχή !
<< Αν αγαπάς κάτι πολύ, άστο να φύγει.>>
δεν λένε; Και αν αγαπάς κάτι πολύ, πώς είσαι μακριά του; Και αν αγαπάς κάτι πολύ το αφήνεις να φύγει; Και αν αγαπάς κάτι πολύ, πόσο πολύ είναι αυτό το πολύ; εδώ και μήνες προσπαθώ να βρω απαντήσεις, σε ένα ξένο τόπο, σε μία ξένη λίμνη, σε ένα ξένο παρόν.
Σε μία πόλη νέα, ψάχνω να βρω τα βήματα μου, συναντώ παντού όμως ομίχλη. Πού να είναι άραγε ; Πώς να είναι; Να είναι καλύτερα;
Προσπάθησα πολύ να βρω το δρόμο της επιστροφής. Περπάτησα στους δρόμους της πόλης, μακριά από τη λίμνη, μήπως και τυχαία κάπου την έβλεπα. Πώς όμως να απομυθοποιήσεις την μοίρα;
Δεν είναι περίεργο που οι άνθρωποι ανησύχησαν, εξάλλου αυτά τα γιγάντια μεταλλικά κουτιά που προχωράνε γρήγορα, ήταν αρκετά επικίνδυνα. Από τύχη, δεν τραυματίστηκα. Ξέρω ότι οι άνθρωποι θέλουν το καλύτερο για μένα. Εξάλλου τότε, αυτοί ήταν που μας είχαν βοηθήσει.
Η πρωινή ομίχλη σιγά – σιγά αρχίζει και διαλύεται στην παραμυθένια πόλη και οι ακτίνες του ήλιου αρχίζουν να ζεσταίνουν τα πούπουλα μου. Η λίμνη ησυχάζει τα κύματα της. Αρχίζουν και καθρεπτίζονται τα σύννεφα στην επιφάνεια της λίμνης και κάθε βουτιά που κάνω, γίνεται στα σύννεφα πλέον.
Ευτυχώς, οι κύκνοι και το υπόλοιπα πτηνά της λίμνης, με καλωσόρισαν, με υποδέχτηκαν – όπως την είχα υποδεχτεί εγώ κάποτε – με αγκάλιασαν. Κανένας κύκνος όμως, δεν είναι αυτή.
Όλοι ξέρουν την ιστορία μου. Τους έχει συγκινήσει . Τόσο που, μόνο του το χελιδόνι, μια φορά πήγε να την ψάξει στην Καστοριά, όταν γύρισε, μου είπε να μην ψάξω ξανά. Η λίστα συνεχίζεται. Ο Γλάρος ήταν ο επόμενος. Πήγε να τη βρει. Ήταν αισιόδοξος. Όταν επέστρεψε, είχα πολύ αγωνία, τον ρώτησα αν έμαθε κάτι, αν την βρήκε. Μου είπε μόνο, ότι είχε φύγει μακριά. Για ποιο μέρος; Ρώτησα, για ποια γη; Δεν πήρα απάντηση. Έφυγε βιαστικά, ξεχνωντας το πιο βαρύ σημείο στίξης. Το ερωτηματικό. Ένας κορμοράνος που ζούσε χρόνια Καστοριά, μέχρι και αυτός πέταξε με ένα σμήνος τη νύχτα με μια ελπιδοφόρα σιγουριά. Ήταν εκείνος, που όταν γύρισε, μου είπε << αν αγαπάς κάτι πολύ, άστο να φύγει >>. Λέξεις, που στην καρδιά μου έμειναν και σαν πρόκες γερά καρφιτσώθηκαν.
Καθώς κολυμπώ μια στο νερό και μια στις σκέψεις μου, οι κύκνοι με φωνάζουν κοντά τους, έχει αρχίσει να νυχτώνει, ας πάω μαζί τους προς την φωλιά σκέφτομαι. Βλέπω τα πολύχρωμα φώτα και τα στολισμένα δέντρα γύρω από τη λίμνη σιγά-σιγά να ανάβουν, κι εγώ νοιώθω μέσα μου, την φλόγα της ελπίδας να τρεμοσβήνει. Να υπερισχύει το δεύτερο συνθετικό…
Πήγαμε στη φωλιά, και βρήκα το πιο ζεστό μέρος με άχυρα να ξαποστάσω. Οι άνθρωποι μας έχουν φροντίσει καλά. Τα μακριά καλάμια χορεύουν στην είσοδο της φωλιάς, ο άνεμος, δεινός μαέστρος, διευθύνειμια τα καλάμια, μια τα πουλιά στον ουρανό που προσπαθούν να ισορροπήσουν.
Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στην μουσική του, αρχίζω και ονειρεύομαι, την δικιά μου λίμνη, τον τόπο μου, και αυτήν. Να στέκεται δίπλα μου, να κολυμπάμε, να ζωγραφίζουμε σχήματα στα κύματά της λίμνης, να αγκαλιάζει τον λαιμό μου με τον δικό της, να φτιάχνουμε τα φτερά μας στο ηλιοβασίλεμα. Μαζί, αγαπημένοι.
Η ροή της σκέψης μου διακόπτεται, όταν ακούω έναν δυνατό θόρυβο από την είσοδο της φωλιάς. Ανοίγω τα μάτια, και αμέσως πετάγομαι, κολυμπώ γρήγορα- γρήγορα στο σκοτάδι πλέον, να μάθω τι και ποιος είναι υπεύθυνος για αυτόν τον θόρυβο.
Βλέπω στον ουρανό χρώματά διαφορετικά, έντονα και τελικά αχνά, που τα συνοδεύει ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Είναι όμορφα αυτά τα φώτα στον ουρανό, πολύχρωμα, σαν αστέρια. Βλέπω κάποιους ανθρώπους στο πεζοδρόμιο κοντά στην λίμνη να κοντοστέκονται και να δείχνουν τον ουρανό <<πυροτεχνήματα>> φωνάζουν. Κολυμπώ και χαζεύω τα εφήμερα αστέρια του ουρανού .
Χωρίς να το καταλάβω, κολυμπώ πολύ ώρα κοιτώντας τον πολύχρωμο ουρανό. Μα, μα που είμαι; κοίτα να δεις, ένα, ένα νησί! πως και δεν το πρόσεξα άλλη φορά; όμορφα είναι εδώ.. παραδοσιακές βάρκες, πέτρινα σπίτια που βγάζουν καπνό από τα τζάκια. Οι βάρκες, είναι γεμάτες γύρω τους πτηνά που χαζεύουν τον αστραφτερό ουρανό, σαν εμένα.
Καθώς κολυμπώ, ανάμεσα στις πάπιες, τις χήνες και τους γλάρους, πιάνει το βλέμμα μου, μία φιγούρα…μια φιγούρα γνώριμη! ναι! είναι σίγουρα κύκνος. Πώς και δεν είναι μαζί με τους υπόλοιπους στη φωλιά; υπάρχουν άραγε και άλλοι κύκνοι εδώ; όχι, όχι, δεν μπορεί ! είναι απλά η ελπίδα, που παίζει νυχτερινά παιχνίδια. Μα, ας πλησιάσω.
Γιατί η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά; αφού, αφού δεν θα είναι αυτή. Μα πού πάει; όλα τα πτηνά είναι στις βάρκες, και βλέπω έναν άσπρο κύκνο να κολυμπάει αντίθετα. Χάνεται σιγά-σιγά το λευκό του χρώμα και να γίνεται ένα με τη νύχτα. Πρέπει να κράξω δυνατά ! Κι αν – για μια στιγμή σκέφτομαι – κι αν είναι αυτή; Κι αν, με έψαχνε όπως την έψαχνα εγώ;
Κολυμπάω γρήγορα με όλη μου τη δύναμη να ‘ ρθω κοντά σου ! Περίμενε, μη βιάζεσαι έρχομαι ! Πλησιάζω, κράζω, σχεδόν πέφτω πάνω της , σταματάει απότομα τρομαγμένη , την ίδια στιγμή, τα εφήμερα αστέρια του ουρανού – επιδέξιοι σαμποτέρ – που έδιναν περίσσιο φως στην σκοτεινή αυτή νύχτα, σταματούν.
Τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν γυρίσει τον λαιμό της, ελπίζω να είναι αυτά τα μελαγχολικά μάτια. Με αιφνίδια λύπη, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι τα μάτια που γυρεύω .
Ο άγνωστος τελικά κύκνος, με παρατηρεί εξονυχιστικά, απογοητευμένος τολμώ να ξεστομίσω: << Με συγχωρείς που σε τρόμαξα, νόμιζα…>>
<<…νόμιζες ότι ήμουν εκείνη, έτσι ; Είσαι, είσαι εκείνος ! Ο κύκνος της Καστοριάς ! >> συμπληρώνει την πρόταση μου.
Διστακτικά απαντώ : <<ναι… αλλά… μάταια ! όλοι μου λένε να σταματήσω. Αν αγαπάς κάτι μου είπαν, άστο να φύγει …>> λέω και τινάζω βιαστικά τον κατάλευκολαιμό μου, να κρύψω το δάκρυ που κύλησε.
Ο κύκνος με πλησιάζει, το βλέμμα του από τρομαγμένο μοιάζει πλέον στοργικό. <<..αν αγαπάς κάτι πολύ, άστο να μείνει!>> μου λέει. Έκπληκτος, με την καρδιά μου να πλημμυρίζει μια απρόσμενη ζεστασιά, με τα λεγόμενα του άγνωστου κύκνου, σκέφτομαι πόσες ερωτήσεις ήθελα να κάνω για την μια αυτή πρόταση. Πριν προλάβω όμως, έχει ήδη κολυμπήσει στην αντίθετη κατεύθυνση. Πριν χαθεί στο σμήνος χωρίς λέξεις αποφάσισε να απαντήσει στην ερώτηση που ποτέ δεν έκανα. Το προτελευταίο βλέμμα της ήταν σε εμένα. Το τελευταίο; ήτανε στον ουρανό.
Ξημέρωσε! και ας έχει ομίχλη, όλα είναι ξεκάθαρα πια. Πιο ζεστά. πιο γλυκά. Μερικές αχτίδες, ξέφυγαν από την ομίχλη και ήρθαν να κρυφτούν ανάμεσα στα τσαλακωμένα πούπουλα μου. Αχτίδες και ελπίδες , οι μεν στα φτερά οι δε στην καρδιά.
Ξημέρωσε, ξημέρωσε αγαπημένη ! Άλλη μία περιπέτεια, στην καινούργια λίμνη ξεκινά.
Για μένα, ξημέρωσε πια…
Σοφία Χάνσεν
Φιλόλογος
