Ναι κάπως έτσι συμβαίνει κάθε χρόνο, κάθε τέλος του, γιατί κι αυτουνού είναι τα καρβέλια του λιγοστά…
΄Ενας μήνας απομένει, ένας μήνα γιορτινός, γεμάτος προετοιμασίες για τα τραπέζια του δωδεκαήμερου, με τα σιροπιαστά γλυκά και τα κρεατικά που πήραν φόρα, όπως και τα υπόλοιπα προϊόντα κι ακρίβηναν πολύ.
Δεν μας φτάνουν αυτά, έχουμε και την TV να μας υπενθυμίζει όλα αυτά τα καταναλωτικά προϊόντα, σε ποια καταστήματα θα τα βρούμε φθηνότερα τάχα…
Με τις χαρούμενες μουσικές που ντουμπλάρουνε όλα αυτά τα μηνύματα, στέκουμε μπρος στην οθόνη που λίγο πολύ μας ζαλίζουνε, έως ότου υπνωτισθούμε σχεδόν, εκτός κι αν πάρουμε μια γενναία απόφαση και κλείσουμε το θαυματουργό κουτί. Πόση άραγε χρυσόσκονη χρειάσθηκε για τα διαφημιστικά μηνύματα δεν θα το μάθουμε μάλλον. Εκείνο που νιώθουμε είναι πως «οι έμποροι των εθνών» βρίσκουνε πάντα τρόπους να πλασάρουν, να μοσχοπουλήσουνε, δώρα, που προορίζονται για τα παιδιά και ύστερα τους μεγάλους.
Πρωταγωνιστές των ημερών τα έλατα, τα φυσικά και εκείνα που έφθασαν από τις κινέζικες βιοτεχνίες. Καθώς βαδίζει κανείς προς την αγορά, συναντά τα πρώτα στολισμένα δεντράκια στις βιτρίνες των άδειων από κόσμο καταστημάτων. Ο καταναλωτής τα χαίρεται από την βιτρίνα, μα κρατά σφιχτά το πορτοφόλι του μην παραπλανηθεί, διότι έχει να πάρει τα λίαν απαραίτητα και να πληρώσει για φως, νερό, τηλέφωνο…
Μέσα στο πολυπληθές αγοραστικό κοινό, είμαστε στριμωγμένοι όλοι εμείς, που κουβαλούμε και μοιραζόμαστε και τα βάρη της νεώτερης γενιάς, που δεν της ήταν γραφτό να βρει ακόμα τη ρότα της.
Δεκέμβρης με τα κρύα του, το άναμμα της σόμπας, του καλοριφέρ, ή ότι άλλο, γιατί ο γεροχειμώνας ζητά κι αυτός να ζεσταθεί λιγουλάκι στα σπιτικά μας, και μεις… θα του δώσουμε λίγη χρυσόσκονη από αυτήν που φυλάξαμε, γιατί εμείς – καθώς μικρά παιδιά είμασταν κάποτε- βαστήξαμε κάτι από τα χαμόγελα και την παιδική αθωότητα, αφήνοντας την καρδιά και την ψυχή «ανοιχτή».
Ως μεγαλύτεροι θα φέρουμε τη νέα γενιά στα τραπέζια των ημερών, θα στρώσουμε το καλό και γιορτινό τραπεζομάνδηλο, για τα παιδιά που θάρθουνε στα πατρικά χώματα από μακρυά, από ψυχρότερους ίσως και παγωμένους τόπους, που ήδη είναι καταστόλιστοι. Μα θα υπάρξει περιορισμός κι έτσι θα ανάβουνε για λιγότερες ώρες σ΄ αυτά τα νεφοσκεπή μέρη τα πολύχρωμα φώτα, λόγω των ενεργειακών προβλημάτων.
Λίγη χρυσόσκονη υπάρχει ακόμη φυλαγμένη για τις ώρες αυτές…
Γι αυτό και αραδιάσαμε τις φωτογραφίες των αγαπημένων μας, έως ότου τους δούμε να μας χτυπούν το κουδούνι. Να βρούν, τα σπιτικά λουκάνικα, τη ζεστή πίττα, καμμιά τσιγαρίδα, μα προπαντός την αγκαλιά μας.
Άς βάλουμε λίγη χρυσόσκονη ση ζωή μας και λίγα φωτάκια στο μικρό μας μπαλκόνι και τα σβήνουμε σαν πάμε για ύπνο, και ας αναρωτηθούμε, πόσα σπιτικά δεν θάχουνε αυτήν την τύχη, γιατί ενώ ζούσανε κάποτε εδώ, μετακόμισαν αλλού, σ΄ άλλα μέρη και το σπιτικό έμεινε χωρίς ζωή.
΄Όταν επιστρέφει κανείς νύχτα από το Δισπηλιό προς την πόλη, τότε καταλαβαίνει πόσα σπίτια είναι σκοτεινά και αφώτιτα λόγω απουσίας…
Μα τα μικρά μας παιδιά θα περιμένουνε να κλείσουνε τα σχολεία, για να πέσουν με τα μούτρα στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μπορεί να παίζουν και νάναι μόνα, χωρίς άλλα συνομίληκα παιδιά, να παίζουν και νάναι ολομόναχα, να μην υπάρχει για δείγμα ένα αδελφάκι, ένα ξαδελφάκι, ένα γειτονόπουλο. ΄Ωρες ώρες θαρρεί κανείς πως μέσα σ΄ αυτόν τον πλανήτη, από βορρά προς νότο, κι από Ανατολή προς Δύση, ακόμη και σε νησιά, και μακρινούς εξωτικούς παραδείσους, είναι αδύνατον να βρούμε τη χαρά. Νιώθουμε πάμφτωχα και όλοι μας λες και ψάχνουμε να βρούμε ένα κουτάκι από σπίρτα σαν την μικρή φτωχούλα ηρωϊδα του Κρίστιαν ΄Αντερσεν.
΄Ένα μεγάλο μέρος του Χριστιανικού κόσμου μελαγχολεί σαν πλησιάζουν οι καταναλωτικές πια γιορτές. Τις περιμένουνε ανόρεχτα και προτιμούνε να ζήσουνε τις υπόλοιπες μέρες με τη ρουτίνα τους και το πώς θα τα βγάλουνε πέρα…
Τι να μας κάνει η χρυσόσκονη;…..
Το κατασκευασμένο γιορτινό σκηνικό κουράζει κι ούτε ακουστικά τηλεφώνου σηκώνουμε για να μιλήσουμε, σ΄ όποιον μας καλεί…επειδή δεν συγκινεί, δεν μας χορταίνει το ψεύτικο μακιγιάρισμα, που ξεγελά και περιγελάει τον κόσμο και τον κοσμάκη.
Η χρυσόσκονη θα μείνει ως το τέλος του δωδεκαήμερου κι ύστερα θα μπούνε μαζί της μέσα στα χάρτινα κιβώτια όλα τα στολίδια για φύλαξη, για το επόμενο γιορταστικό διάλειμμα…. 365 μέρες μετά!
Μαζί μ΄αυτά θα λείψουν και οι ευχές. Περίεργο… τώρα πια σπανίως ακούγονται οι κλασσικές ευχές όπως «καλές γιορτές», «καλά Χριστούγεννα», «ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος». Λές το «χρόνια πολλά» και ξεμπερδεύεις, καθώς βαδίζεις βιαστικά στους δρόμους, σκεπτικός, απογοητευμένος, σκυφτός… για την κακοτυχία του πλανήτη, να μην μπορεί νάχει τα δισεκατομμύρια παιδιά του, χορτάτα, μέσα σε ζεστά δωμάτια και γεμάτα αγάπη…
Μα ας τελειώσουμε με κάτι ελπιδοφόρο, μια ή δυο ή κι άλλες εξαιρέσεις που συμβαίνουνε , καθώς οι γιορτές του δωδεκαήμερου, δεν είναι αυτές που ζήσαμε κάποτε. Ο καταναλωτισμός τις έχει μετατρέψει σ΄ ένα διεθνές πανηγύρι.
Δεκέμβρης του 2022…
Και σ΄ ένα συνηθισμένο διαμέρισμα γιαγιά και εγγονάκια δημιούργησαν το δικό τους σκηνικό , φτιαγμένο με τα υλικά της παραδοσιακής ζωής.
-Γιαγιά , πες μας που είναι το αστέρι της Βηθλεέμ;
-Γιαγιά , πες μας που είναι η Φάτνη με τους μάγους;
-Πες μας και πως τους λέγανε;
-Τι είχε μέσα στο σπήλαιο;
-Γιαγιά , τραγούδησέ μας τα κάλαντα που ξέρεις, γιατί εμείς ξέρουμε μόνο τα «τρίγωνα κάλαντα».
Τότε η γιαγιά συγκινημένη και χαρούμενη άρχισε να τα σιγοτραγουδά!
«Καλήν εσπέραν άρχοντες
κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού την θείαν γέννηση
να πω στ΄ αρχοντικό σας»
«Στη γωνιά μας κόκκινο
τ΄ αναμμένο τζάκι
τούφες χιόνι πέφτουνε
στο παραθυράκι»
-Γιαγιά πες μας και το άλλο, με το μικρό- μικρούτσικο…
«΄Ένα μικρό μικρούτσικο
σπυρί μαργαριτάρι
για πλένε το για λούζε το
και στο σχολειό να πάνει…»
Μέσα σ΄ ένα απόγευμα, παιδιά και γιαγιά, δημούργησαν το δικό τους σκηνικό, χωρίς χρυσόσκονη…
Μαρούλα Βέργου Γκαμπέση
Δεκέμβριος του 2022
