Μέσα στο γελαστό Απρίλη, καθώς η φύση βάζει τα δυνατά της, παραμερίζοντας τα κρύα – απρόοπτα κι αυτά- ίσως λόγω της κλιματικής αλλαγής, η ζωή μας σε συνδυασμό με την οικονομική δυσπραγία δοκιμάζεται καθώς η ακρίβεια είναι παρούσα. ΄Ετσι όταν έρχεται μια κορυφαία γιορτή, μεταξύ Γολγοθά και Ανάστασης, φαίνεται ξεκάθαρα η δυσκολία των ανθρώπων να ανταποκριθούν σ΄ όλες τις προετοιμασίες που κάποτε έκαναν άνετα και με μέτρο.
Η πόλη μας βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή, ερημωμένη, με κόσμο που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα. Κάτω από τις περιστάσεις αυτές, με βοηθό την ανωνυμία μπορούμε κάπως να συμβάλλουμε και να δώσουμε ότι μπορεί ο καθένας. Σε ένα τόπο ζούμε και γνωρίζουμε μοναχικά άτομα και οικογένειες που υποφέρουν. Μπορεί να είναι στη γειτονιά μας κι αν μας περισσεύει κάτι μπορούμε να το χαρίσουμε. ΄Όταν είμασταν μικρά παιδιά μαθαίναμε στο σχολείο για την φτωχή χήρα που με την καλοσύνη της άφηνε ένα μικρής αξίας νόμισμα στον συνάνθρωπο που περίμενε ένα χέρι βοήθειας για να επιβιώσει. Το παράδειγμα αυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε παρόμοιες ενέργειες, κρατώντας την ανωνυμία μας, για να γιορτάσει ο ανήμπορος κόσμος αξιοπρεπώς σε ώρες Ανάστασης.
Το ν΄ αφήσουμε στην πόρτα τους, ότι μπορούμε είναι μια πράξη αγάπης και συμπόνιας. Δεν θα μάθουνε ποιος ή ποιοι τ΄ αφήσανε, δεν θα τους φέρει κανείς σε δύσκολη θέση.
Δεν θα γραφτεί στα κοινωνικά νέα και στις στήλες των τοπικών εφημερίδων, ούτε θα γίνει γνωστό στα τοπικά ραδιόφωνα και τα Μ.Μ.Ε. με πηχυαία λόγια. Η απλή αυτή προσφορά- μ΄ ότι δύναται κανείς να δώσει- θα φέρει ηρεμία και χαρά στους δωρητές και τις δωρήτριες δίχως να το διαλαλήσουν δεξιά κι αριστερά. Τα καυχήματα και τα επαινετικά λόγια είναι περιττά , δίχως ουσία, δίχως την έννοια της ανθρώπινης αλληλεγγύης.
΄Ανθρωποι είμαστε με αδυναμίες και παινευόμαστε συχνά χρησιμοποιώντας την ανέχεια των άλλων για να διακριθούμε σαν τα περήφανα παγώνια που ανοίγουν τα φτερά τους, στο γνώριμο κόσμο μας. Οι συνετοί που προσφέρουν βοήθεια στους αδυνάτους είναι άγνωστοι, οι απλοί γείτονες χωρίς αξιώματα και περγαμηνές, γνωρίζοντας πως θα το κάνουν χωρίς η δεξιά τους χείρα να μάθει στην αριστερή χείρα τι έδωσε.
Παραμένουμε άγνωστοι για τις δικές μας ανώνυμες προσφορές κι όταν δεν μας βοηθούν τα πόδια να φτάσουμε ως εκεί στην πόρτα τους, υπάρχει και η Τράπεζα της Αγάπης της εκκλησίας , όπως και τα φιλανθρωπικά σωματεία του τόπου μας, που φροντίζουν εδώ και χρόνια για τους πεινώντες, τους διψώντες, αφήνοντας εκεί την βοήθειά μας, παίρνοντας το μήνυμα πως «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα» όπως λέει ένα γνωστό τραγούδι.
Το ποίημα του Α.Ι.Αντωνίου πιάνει τόπο και μας θυμίζει τα χρέη μας απέναντι σε Θεό και ανθρώπους.
ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ
Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα
(και η ψυχή μας ήταν το ύφασμα που δεν τ΄ αγόρασε κανείς)
Την τιμή δεν κανονίσαμε απ΄ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ: η αμαρτία μας
Είχαμε μόνο ποιότητος πραμάτεια
΄Εφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
πιάνουν στη γη μας – λίγο τόπο- τα πολύτιμα.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας , δεν μεγαλώσαμε το εμπορικό μας Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!..
Μαρούλα Βέργου Γκαμπέση
