Οι τέσσερις ώρες που ζητήσαμε από την δημοτική αρχή και την τροχαία για την αναβίωση, μας βοηθήσανε να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα οποία έχουν το κύρος, την αξία και την σημασία τους.
Εμείς ως φίλοι και φίλες της Καστοριάς κάναμε – ας πούμε – μια δοκιμή μ΄ ένα πέρασμα από την οδό Μητροπόλεως – Τσαρσί, που 50 περίπου χρόνια πριν γίνονταν τα Σαββατοκύριακα η βόλτα, κι όπου οι δημότες και οι δημότισσες συναντιόντουσαν χαιρετώντας ο ένας τον άλλο.
Συμμετείχαμε λοιπόν στην βόλτα ορισμένοι από εμάς που τότε είμασταν «πρωταγωνιστές» στα δρώμενα κι αλήθεια χαρήκαμε αυτό το αντάμωμα. Βρεθήκαμε στο δρόμο που είχε τα δικά του γνωρίσματα με τις νεανικές τότε αναμνήσεις μεταξύ των ζαχαροπλαστείων, των κινηματογράφων και του δρόμου που είχε και έχει την δική του ιστορία… από τόσο παλιά, κι απ΄ ότι ακούσαμε ο δρόμος αυτός είχε σχεδιαστεί από τα χρόνια του Ιουστινιανού… για σκέψου…
΄Ετσι στη βόλτα αυτή του σήμερα – και κάπου 50 χρόνια πριν – συναντηθήκαμε οικειοθελώς εμείς τα κορίτσια του χθεσινού κόσμου, κυρίως.
Στην πρόταση αυτή που διαβάστηκε από την τοπική εφημερίδα «ΦΩΝΗ» κι όπως μας είπαν από τα σάητ – site – καλέσαμε όλους τους συλλόγους της πόλης μας και τα «παιδιά» της νέας γενιάς, που δεν ήλθαν – και το κατανοούμε απολύτως, διότι η βόλτα στο Τσαρσί δεν τους συνέδεε μ΄ όσα συνέδεαν εμάς άνω των 50 pluς… σε ηλικία…
Επόμένως η εμπειρία αυτή δεν τους ενδιέφερε, δεν τους ανήκε, παρ΄ όλο που ήταν βιώματα μιας άλλης γενιάς και είχε την αξία της.
Οι σύλλογοι σχεδόν απόντες – πλήν εξαιρέσεων – ίσως επειδή δεν είχαν σταλεί ιδιαίτερες προσκλήσεις ή δεν γίνανε κάποια τηλεφωνήματα. Αλλά και λόγω διαφοράς ηλικίας , μπορεί να μην υπήρχαν λόγοι να ζήσουνε με τα μέλη τους αυτό που βιώσαμε εμείς.
Εμείς λοιπόν το χαρήκαμε και το τραγουδήσαμε με μέλη της χορωδίας του «Αθανάσιου Χριστόπουλου» περνώντας από τον πρώην κινηματογράφο Παλλάδιον φτάνοντας ως την πλατεία Ομονοίας.
Δοκιμάσαμε τα κεράσματα από τους συμπολίτες μας που εξακολουθούν να βαστούν «ζωντανοί» τον δρόμο αυτό και τους ευχαριστούμε από καρδιάς.
Οι επιγραφές που αναρτήθηκαν είχαν λόγο. Να μας θυμήσουνε τα καταστήματα, τα ζαχαροπλαστεία, τα σινεμά, τα ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία κατά μήκος της οδού Μητροπόλεως- Τσαρσί καθώς και εμπορικά καταστήματα που βρίσκονταν εκεί.
Κάποιοι όμως – άγνωστο – ως συνήθως, κόψανε ορισμένες επιγραφές, ίσως κινούμενοι από κάποια αρνητικά σύνδρομα και συναισθήματα.
Η επιγραφή «Γυμνάσιον Καστοριάς 1915-1970» π.χ. έπεσε στο δρόμο. Ανέφερε ότι γκρεμίστηκε μεταξύ 1970-1973.
Οι επιγραφές του παλιού Δημαρχείου και του Δικαστηρίου εξαφανίστηκαν. Τι έφταιξε η επιγραφή του Τζίμη που πουλούσε παιχνίδια, κι όπου μικροί και μεγαλύτεροι αγοράζαμε τα παιδικά περιοδικά – Γκάουρ Ταρζάν- Η μικρή Λουλού – Τεν Τεν – Ο μικρός ήρωας, τυχαία όλα αυτά; Ή γίνανε από μικροψυχία και κόμπλεξ – αίσθημα κατωτερότητας – κατά τους ξενόφωνους;
΄Όλα μα όλα από καιρού εις καιρόν όλα αλλάζουν – τα πάντα ρεί – μας το θυμίζει ο ιστορικός Ηράκλειτος…και ποτέ δεν μένουν τα ίδια και αυτή είναι η ωμή αλήθεια.
Το παρελθόν της καθημερινότητας θα το θυμάται όμως όποιος και να το βίωσε, το κουβαλάει στις αναμνήσεις του και ως εδώ. Ούτε μπορεί να επιβάλλει με το ζόρι και με το στανιό στον καθένα αυτά που έζησε και χάρηκε.
Ευχαριστούμε όλους τους δημότες και τις δημότισσες, κάπου 400 like μας είπαν πως στείλανε στους φίλους και τις φίλες που βαδίσαμε στο Τσαρσί… οικειοθελώς.
Το ότι ο δρόμος αυτός που έχει τη δική του ιστορία μας δέχθηκε για λίγο, σπάζοντας τη σιωπή και την ερημιά του για εμάς είχε θετικό αποτέλεσμα και παρ΄ ότι είμασταν λίγοι, αυτό δεν σημαίνει απόρριψη.
Ευχαριστούμε από καρδιάς την τροχαία που (δεν) έδειξε με την παρουσία της και το ενδιαφέρον της εκείνο που ζητήσαμε εγγράφως στις 19/11/25, αίτημα που αφορούσε το κλείσιμο του δρόμου. Κατατέθηκε στο γραφείο πρωτοκόλλου του δήμου μας που ήταν αρμόδιος γι αυτό και δεν έγινε…
Ευχαριστούμε τους δημοσιογράφους μας που μας ακολούθησαν σ΄ αυτήν την χαρούμενη βόλτα, όπου ακούστηκαν τα παραδοσιακά τραγούδια της Καστοριάς.
Τα 300 ευρώ που συγκεντρώθηκαν στον κουμπαρά για το πετρέλαιο υπέρ του γηροκομείου μας ήταν ένα δώρο σημαντικό για όσους άφησαν εκεί την δεκάρα τους, το ευρώ ή το δίευρω, το πεντάευρω, το δεκάευρω, το εικοσάευρω που μετρήθηκε μετά τη βόλτα στο καφέ Ρόντση. Με βουλοκέρι ύστερα κλείστηκε για να δοθεί στην κυρία Τσαδήλα Τέσση, που ευχαρίστησε όσους δώσανε το κάτι τις τους.
Η καθημερινότητα συνεχίζεται, κι ο καναπές δε θα μας λείψει, ούτε το κινητό, το βάϊμπερ, το φέης μπουκ κι όλα τα άλλα που διευκολύνουν τη ζωή μας.
Κατά μία ένοια μάλλον η βόλτα αυτή ήταν κάτι σαν αποχαιρετιστήριο, σαν ένα πάρτυ με τα τραγούδια που λατρέψαμε εμείς οι ασήμαντοι δημότες και χθεσινοί πρωταγωνιστές.
Μελλοντικά – δηλαδή σήμερα ή αύριο που λέει ο λόγος – θα συνομιλούμε με την τεχνητή νοημοσύνη, σαν νάταν τα παλιά φιλαράκια μας, αφού κλειστήκαμε τόσο πολύ στον εαυτό μας και θα μιλούμε με κάποιο ρομπότ ένα άψυχο κατασκεύασμα με καλώδια, με πολύχρωμα φωτάκια, κι άλλα κλαπατσίμπαλα, αφού δεν θα υπάρχει κανείς γύρω μας. Συμφωνείτε; Λίγο υπερβολικό βέβαια… αλλά «τα πάντα ρεί»…
Μαρούλα Βέργου Γκαμπέση
