Το κύκνειο άσμα 1 . .
«…αυτός έμεινε πλάι της, δεν έφυγε στιγμή » . Αυτές οι λίγες γραμμές ήταν ικανές, να συγκινήσουν το πανελλήνιο . Όπως και εμένα. Μια ταπεινή και αληθινή ιστορία αγάπης που διδάσκει την αφοσίωση και την ελπίδα, σε μια λίμνη, σε μια πόλη, σε μια εποχή, που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, τέτοια, μικρά και καθημερινά θαύματα αγάπης. Έπιασα μολύβι και χαρτί και διάπλατα μόνες τους άνοιξαν οι σελίδες ενός ημερολογίου…
Καταγραφή ημερολογίου :
Ημέρα 1
Ώρες ταξιδεύω πλέον. Μα πότε επιτέλους θα φτάσω ; λίγο φως βλέπω από τις σχισμές του κλουβιού . Ανυπομονώ να βγω από εδώ μέσα. Κάτι ακούω. Σταμάτησε το μεταλλικό αντικείμενο την πορεία του. Λες να έρθει ο άνθρωπος εδώ ; ναι, ναι αυτός είναι! Ανοίγει την πόρτα . Επιτέλους! να ξεμουδιάσω. Αααχ να τεντώσω λίγο τον λαιμό μου . Με κρατάει . Μα που με πάει ; δεν μοιάζει με το σπίτι μου. Μια λίμνη. Πρέπει να είμαι μακριά τελικά. Πολύ μακριά.
Έχουν μαζευτεί πολλοί άνθρωποι τριγύρω και με κοιτάζουν, ακούω έναν, να λέει στον άνθρωπο που με κρατούσε με προσοχή :
«Νίκο ! πανέμορφος αυτός ο κύκνος ! διαφορετικός …» αισθάνθηκα λίγο όμορφα με τις λέξεις αυτές. Με άφησε στην όχθη . Κοιτάζω γύρω μου, απλώνω τα φτερά μου να νιώσω λίγο το αεράκι . Ας μπω στην λίμνη. Περίεργο. Αισθάνομαι σαν πρώτη φορά να αγγίζω το νερό. Ααχ τι ανακούφιση. Επιτέλους κολυμπάω. Το καινούργιο μου περιλαίμιο αστράφτει καθώς οι ακτίνες του ηλίου πέφτουν πάνω του . Ξένα νερά, ξένος τόπος, ξένα όλα.
Όσο προχωράω στο κέντρο της λίμνης αισθάνομαι τα μάτια των ανθρώπων καρφωμένα πάνω μου, να παρατηρούν κάθε φτερούγισμα μου . Τι να περιμένουν άραγε ; κάνω κάποια εντυπωσιακά φτερουγίσματα να δείξω την ευγνωμοσύνη μου για τα καλά τους λόγια .
Βραδιάζει . Ας βρω ένα μέρος να κουρνιάσω. Και αύριο θα εξερευνήσω το νέο μου σπίτι. Την λίμνη μου.
Ημέρα 2
Ξημέρωσε ! ανοίγω τα μάτια μου, τεντώνω τον λαιμό μου και ένας παράφωνος γλάρος περνάει με ορμή δίπλα μου. Κάποιο ψάρι που του ξέφυγε ήταν η αιτία που φώναζε νευριασμένα. Βγαίνω με προσεχτικές κινήσεις από τα καλάμια και βλέπω την ανατολή. Πρώτη φορά βλέπω ένας ήλιος να βγαίνει από μια λίμνη. Μα τι μέρος είναι αυτό; σαν παραμύθι. Είναι πανέμορφα εδώ .
Μα… μα τι θόρυβος είναι αυτός ; ακούγεται από την όχθη . Ας πλησιάσω να δω . Ένας…. ένας κύκνος ! γιατί κράζει τόσο δυνατά ; ας πλησιάσω μήπως και ηρεμήσει . Ο άνθρωπος που την κρατάει προσπαθεί να την αφήσει στο νερό…ας πλησιάσω να μην φοβάται. Με κοιτάει . Τα κατάφερα. Δεν φωνάζει πια.
« Μπράβο αγόρι μου. Βοήθησε τη τώρα να προσαρμοστεί. Είστε μαζί τώρα. Δεν είστε πια ξένοι . Να είστε μαζί ! » μου λέει ο άνθρωπος χαμογελώντας.
Κι αυτή ξένη ; μόνη ; άρα είμαι υπεύθυνος για αυτήν. Πρέπει να την βοηθήσω . Κολυμπάω προς το κέντρο της λίμνης ξανά και κράζω να με ακολουθήσει . Είναι διστακτική αλλά σιγά-σιγά με πλησιάζει . Πιάνω ένα μικρό ψάρι που περνούσε τυχαία δίπλα μου και της το δίνω. Φαίνεται κουρασμένη από το ταξίδι. Το έφαγε. Ψέματα δεν θα πω. Δεν έχω δει ποτέ, πιο όμορφο κύκνο στην ζωή μου. Είναι πανέμορφη !
Η ροή των σκέψεων μου σταματάει όταν αντιλαμβάνομαι ότι πλέον δεν με ακολουθεί . Την προσοχή της, έχει τραβήξει ένα σμήνος κύκνων που είναι παραπέρα. Έχει τρελαθεί, κράζει δυνατά και το φτερούγισμα της είναι έντονο. Νομίζει είναι η οικογένεια της ( ίσως ;! ) Η δύστυχη, θα απογοητευθεί. Πρέπει να την προλάβω.
Πριν την φθάσω οι κύκνοι έχουν ήδη απομακρυνθεί ενοχλημένοι από την παρουσία μας. Βλέπω μια λύπη στο βλέμμα της. Κοιτάει τους κύκνους να παίζουν, να απολαμβάνουν το κολύμπι τους στα γαλανά νερά και η μελαγχολία της δύσκολα κρύβεται …
Δεν πειράζει . Είμαστε μαζί τώρα . Εγώ δεν θα σε αφήσω. Έλα μαζί μου. Μαζί δεν είμαστε ξένοι, δεν θα είμαστε μόνοι ! εκείνη τη στιγμή, ανοίγει τα φτερά της, με πλησιάζει, (η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, δεν ήξερα την αντίδραση της ), με στοργή κουρνιάζει στον λαιμό μου. Βλέπω την γαλήνη στα νερά αρχικά, και στο βλέμμα της . Η περιπέτεια ξεκινάει για εμάς… δεν γύρισε ποτέ να ξανακοιτάξει το σμήνος ! κι ας απείχε πάντα λίγα μέτρα μακριά μας .
Ημέρα 7
Οι ημέρες στην λίμνη των κύκνων, πέρασαν τόσο γρήγορα κοντά της, σαν όνειρο. Το ομορφότερο που είχα. Βόλτες στην λίμνη, βόλτες στην όχθη, αντιπαραθέσεις με τους επίμονους γλάρους για κάποια κομμάτια ψωμί, δείπνο με τις νοστιμιές της λίμνης, πρωινά μαζί με τους ανθρώπους, να μας πλησιάζουν, να μας φωτογραφίζουν. Και το καλύτερο; η ανατολή του ηλίου σε μια λίμνη μαγική . Δίπλα μου αυτή να την προσέχω. Κολυμπάει με τόση χάρη..ώρες – ώρες την χαζεύω, αν είμαι τόσο τυχερός αναρωτιέμαι …
Ημέρα 8
Έχω ξυπνήσει νωρίς και δεν την βρίσκω πλάι μου. Ίσως βγήκε νωρίς για κυνήγι. Θα πάω να την ψάξω. Έχει και κύματα σήμερα, δεν βλέπω καλά. Με δυσκολεύουν τα κύματα. Μα..μα τι φωνές είναι αυτές ; είναι αυτή στην όχθη; Ναι ..μα αυτή είναι ! κάτι συμβαίνει. Πρέπει να βιαστώ ! φωνάζει δυνατά για βοήθεια !
Όχι . Άργησα. Είναι πληγωμένη. Είναι δίπλα της τεράστια καφέ ζώα! θα τα διώξω ! κράζω δυνατά και ανοίγω τα φτερά μου να τους δείξω ότι δεν φοβάμαι, σηκώνω τον λαιμό μου να φανώ μεγαλύτερος. ΦΥΓΕΤΕ ! ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ! έρχονται, έρχονται και οι άνθρωποι. Τα έδιωξαν. Τι έχει ; γιατί δεν σηκώνεται ; τι έπαθε ; ο ένας άνθρωπος γρήγορα την πήρε στην αγκαλιά του. Τον αφήνει. Κάπου πάνε. Θα πάω κι εγώ !
Φτάσαμε. Που είμαστε εδώ; Μια μεγάλη φωλιά, θα μπω κι εγώ μέσα. Κράζω δυνατά, με την αδύναμη φωνή της κράζει λίγο να με ηρεμήσει . Εμπιστεύομαι τον άνθρωπο. Θα την βοηθήσει. Είμαι… είμαι σίγουρος. «Θα κάνουμε ότι μπορούμε αγόρι μου, όμως πρέπει να έχεις υπομονή. Έχει δύσκολα τραύματα, πρέπει να ξεκουραστεί για κάποιες μέρες ». Πρέπει να την προσέχω, θα κάτσω δίπλα της να την ζεστάνω. Ξαπλώνει πάνω μου ο λαιμός της και κλείνει τα μάτια. Ένας μικρός αναστεναγμός καταφέρνει να της ξεφύγει και έχει κιόλας αποκοιμηθεί. Ο άνθρωπος ήρεμος τώρα ότι την προσέχω, φεύγει και μας επιβεβαιώνει για την επίσκεψη του αύριο.
Η καινούργια μας φωλιά (του ανθρώπου ) είναι μεγάλη. Μας κάνει. Είναι ζεστά εδώ . Θα μείνουμε μέχρι να γίνει καλά. Θα γίνει σύντομα καλά σκέφτομαι. Πρέπει να είμαι δίπλα της. Είμαι υπεύθυνος. Την κοιτάω να βεβαιωθώ ότι είναι καλά και κλείνω κι εγώ τα μάτια μου. Δύσκολη μέρα σήμερα.
Ημέρα 12
Βγήκα έξω να κυνηγήσω τα αγαπημένα της ψάρια. Θα της κάνω έκπληξη όταν ξυπνήσει. Όταν έφευγα, είδα τον άνθρωπο να έρχεται, θα της δώσει το φάρμακο της τώρα σκέφθηκα.
Ναι. Ακόμη είμαστε στην φωλιά του ανθρώπου. Δεν έχουμε επιστρέψει στην λίμνη. Δεν πειράζει πρέπει να γίνει καλά . Έφαγε περισσότερο χτες. Πρέπει να γυρίσω. Θα έχει ξυπνήσει τώρα.
Έφθασα. Ο άνθρωπος είναι μόνος. Με κοιτάει παγωμένος. Μα, μα αυτή που είναι ; δεν την βρίσκω ! γιατί ο άνθρωπος με πήρε στην αγκαλιά του ; που με πάει ; με πάει σε αυτήν ; που πάμε ;
Πάλι στο μεταλλικό κουτί…μου θυμίζει την πρώτη μέρα μου εδώ. Ας…ας κάνω λίγη υπομονή. Θα με πηγαίνει σε αυτήν. Σε αυτήν έτσι ; Ναι…θα έχει γίνει καλά τώρα .
Φτάσαμε. Ο άνθρωπος ανοίγει το μεταλλικό κουτί και με μια γρήγορη κίνηση με αφήνει κάτω στην όχθη. Ποιο μέρος της λίμνης είναι αυτό; δεν το αναγνωρίζω. Πρέπει να είμαστε μακριά τώρα από την φωλιά που ήμασταν. Με κοιτάει. Δεν φεύγει. Φαίνεται λυπημένος. Γιατί δεν μου εξηγεί ; Που..που πάει; φεύγει ; έκανε… έκανε λάθος μάλλον… μπερδεύτηκε ! δεν είναι εδώ. Την φωνάζω, την ψάχνω αλλά δεν είναι εδώ.
Πρέπει να γυρίσω. Θα ξυπνήσει και δεν θα με βρει πλάι της. Είμαι υπεύθυνος για αυτήν ! Πρέπει να βιαστώ. Γρήγορα, γρήγορα. Μπαίνω στο νερό και ξεκινάω το κολύμπι. Κάθε κύμα που άλλοτε σαν παιχνίδι έβλεπα, πλέον φαντάζει απροσπέλαστο εμπόδιο. Πρέπει να κολυμπήσω πιο γρήγορα. Έχει νυχτώσει. Θα κολυμπήσω όλο το βράδυ, αρκεί να φτάσω. Θα είναι καλύτερα τώρα , σκέφτομαι, και παρόλη την καταιγίδα που έρχεται, ηρεμώ όταν την φέρνω στην σκέψη μου.
Ημέρα 13 :
Ξημέρωσε, τελικά κολύμπησα όλο το βράδυ. Οι ψηλές καλαμιές στην όχθη της λίμνης απέναντι κάτι μου θυμίζουν… έχω φθάσει; μα ναι ! ήταν σε εκείνες τις καλαμιές που σκεφθήκαμε ότι είναι το κατάλληλο μέρος να ξεκινήσουμε την φωλιά μας. Είμαι… είμαι σπίτι! κοντά στην φωλιά του ανθρώπου. Είμαι τόσο χαρούμενος ! τα κατάφερα ! ας κολυμπήσω πιο γρήγορα τώρα.
Να! να και το σμήνος των κύκνων, παρέα με τους γλάρους , με κοιτάνε, είμαι τόσο χαρούμενος που φθάνω που ίσως περάσουμε μετά να κυνηγήσουμε μαζί τους. Κι ας ήταν τεταμένη η κατάσταση μεταξύ μας. Δεν με πειράζει. Παντού, παντού θα την πάω, να γιορτάσουμε την ζωή. Φθάνω στην όχθη ! γιατί μου κράζουν όλοι δυνατά να μην πάω; γιατί με αποθαρρύνουν ; γιατί πλησιάζει τα σμήνος κοντά μου ; τι θέλουν ; ίσως…έμαθαν… και θέλουν να βοηθήσουν. Χαίρομαι, αλλά δεν έχω χρόνο, αλλάζω πορεία, λίγα φτερουγίσματα ακόμη και θα είμαι στην είσοδο της φωλιάς. Λίγα λεπτά ακόμη.
Κράζω, κράζω δυνατά, χαρούμενα, όπου κι αν είναι, να πάρει δύναμη, να με ακούσει ότι έρχομαι, ότι φθάνω, ότι είμαι εδώ! πάντα θα είμαι. Καθώς βγαίνω από το νερό, σχεδόν σκοντάφτω πάνω σε μια χήνα που κοιμόταν, τρομάζει με την φωνή μου και κοιτάζει με απορία. Δεν δίνω σημασία, συνεχίζω, όπου και να είναι, θα την βρω, ελπίζω να είναι στην φωλιά του ανθρώπου σκέφτομαι και κάνω όνειρα για την ημέρα μας. Το σμήνος ολοένα και με πλησιάζει. Τι θέλουν άραγε;
Φθάνω στην είσοδο της φωλιάς ! κράζω δυνατά και περιμένω να δω τον κάτασπρο λαιμό της να ξεπροβάλλει, να δω τα μελαγχολικά της μάτια να με κοιτάνε με αγάπη, να την δω να περπατάει προς τα εμένα, όλο χάρη. Περιμένω και ανυπομονώ ! Δεν είσαι… δεν είσαι ποτέ μόνη ! θα είμαι πάντα εδώ. Πάντα θα σε προσέχω.
Ο ήλιος είναι πλέον ψηλά, σηκώνω τον λαιμό μου και το βλέμμα μου συναντάει δύο χελιδόνια να παίζουν στα σύννεφα αγαπημένα, έρχεται η Άνοιξη σκέφτομαι, η ελπίδα.
Βγες… βγες από την φωλιά… να κολυμπήσουμε αγκαλιά στην λίμνη μας !
Περιμένω… σε περιμένω.
- ( ΠΛΑΤΩΝ, ΦΑΙΔΩΝ 84c– 85d ).
