Να, είναι κάποια πράματα που δεν αφήνουν την σκέψη μου να ηρεμήσει. Στον εαυτό μου είναι τα χρέη μου, και, γι’ αυτό, κάθομαι τώρα να σας τα πω, και, ας μην ξεχρεώσω…
Η πρώτη μου σκέψη και, καθόλου μη στέκεστε σ’ αυτήν, είναι πως, κάποιοι Άνθρωποι είναι αντιστρόφως ανάλογοι με το ύψος τους και κάποιοι άλλοι είναι εντελώς ανάλογοι με το δικό τους…
Η Κυρία Ζαχαρούλα του Εύδου, μια γυναίκα παλιάς κοπής, αλλά, νομίζω, εντελώς μέσα στο σύγχρονο. Μια γυναίκα, με μια πολύ όμορφη οικογένεια πίσω και μετά της. Αξιοπρεπής, ευγενική, καλοσυνάτη.
Η Κυρία Ζαχαρούλα έρχεται δίπλα μου, όσο σπάνια και αραιά κι αν βρισκόμαστε, μου πιάνει το χέρι και χαμηλόφωνα με ρωτά κάτι δικά μας, και, με αυτές τις λίγες λέξεις, βάζει αυτό μου το ζήτημα στη σωστή του διάσταση, γκρεμίζει κάθε μου δισταγμό, ξεκαθαρίζει τον ορίζοντά μου και με στηρίζει.
Δεν ξέρω αν καταλάβαινε την θετική αυτή επίδραση μέσα μου ή, αν απλά, χαιρόταν με αυτή μας της επικοινωνία. Αυτή ήταν η «επαφή» μας. Με την Κυρία Ζαχαρούλα ανήκαμε σε διαφορετικές γενιές και δεν ήμασταν φίλες με τη κοινή έννοια της λέξης. Όμως, η καλοσύνη και το ζεστό της χαμόγελο που ξεκινούσε από τα μάτια, έφτανε κατευθείαν στην καρδιά. Όχι μόνο στη δική μου, αλλά, σε όλης της πόλης των ανθρώπων τις καρδιές και αυτό, ξεπληρώθηκε με την Αναχώρησή της από τα γήινα, με ένα δάκρυ που ξεκίνησε από τις καρδιές των ανθρώπων όλης της πόλης και κατέληξε στα μάτια τους. Σαν διαμάντι, γιατί, διαμάντι, ήρεμο, καθαρό, φωτεινό κι ακριβό, ήταν η Κυρία Ζαχαρούλα στο πέρασμά της από την πόλη. Και η αύρα της τριγυρνά ανάμεσά μας, κι ευχόμαστε να μείνει για πάντα. Κι εγώ, κάθε φορά που θα αναρωτιέμαι, που θα διστάζω, που θα νιώθω ανθρωπίνως μικρή, που το εγώ μου θα σπρώχνει το εμείς, πολύ σε παρακαλώ, Κυρία Ζαχαρούλα μου, να έρχεσαι και να μου πιάνεις το χέρι…
Αύρα Ανδρών Εσένα, Παλικάρι μου, δεν σε γνώριζα προσωπικά. Σε έβλεπα που ανεβοκατέβαινες νεαρός Κύριος, στητός, σοβαρός, με καθαρό βλέμμα την Μητροπόλεως, και σε καμάρωνα.
Για τον γιο της κυρίας Αθανασίας, ήξερα πως ήταν ένα θαυμάσιο παιδί, αλλά, από μικρό (και τα δυο της παιδιά από μικρά) είχα να τον δω. Το άγριο, άδικο, ξαφνικό, Φευγιό σου, Στέλιο Αγγελή, μου δειξε ότι εσύ, Παλικάρι μου, ήσουν ο γιος της κυρίας Αθανασίας μου. Το ότι δεν σε γνώριζα προσωπικά δεν έκανε καθόλου λιγότερη τη λύπη μου. Καθόλου δεν ξέρω πώς, η αγαπημένη μου Δασκάλα, θα καταφέρει να σταθεί όρθια στον πόνο που, αθέλητα, την βούλιαξες.
Δεν ξέρω καν αν τα σπουδαία και θαυμαστά που κατάφερες στο σύντομο πέρασμά σου από τα γήινα, σταθούν αρκετά για να την στηρίξουν. Δεν ξέρω καν, τι μπορώ να της πω, τι μπορώ να σου πω, εγώ, μια απ’ έξω, σεβαστή κι αγαπημένη μου κυρία Αθανασία, για να σου δείξω πόσο πολύ λυπούμαι με την Λύπη σου…
Το βέβαιον είναι ότι, η αύρα που ανάβλυσε από κάθε γωνιά της πόλης απ’ τη στιγμή που πέταξες, Στέλιο, θα σεργιανά σαν σύννεφο απαλό πάνω από τη Λίμνη κι ως πέρα, στη Γη του Γέρμα που έρεε μέσα σου και θα σε κρατά αιώνια.
Βιβή Φαρσαλιώτου + Ιατρού
