Η νεο-φιλελεύθερη βαρβαρότητα δεν είναι απλώς ένα αξιολογικό ζήτημα βαθμού επιχειρηματικής ελευθερίας, θέμα καλής ή κακής ελεύθερης αγοράς.
Ήταν πάντοτε και παραμένει ζήτημα πολιτισμικής επιλογής και διάσωσης της Πολιτικής Αυτονομίας.
Η Κοινωνία και συνακόλουθα η Πολιτική υπεράνω της Αγοράς και της αγοραίας χειραγώγησης.
Η ανατροπή αυτού ακριβώς του πολιτισμικού και οικονομικού ολοκληρωτισμού τίθεται σήμερα ως πρόταγμα της Αριστεράς και των σοβαρών κοινωνικών κινημάτων.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να ξεπεράσουν τους προσχηματικούς«θεσμούς»,την πρόσφατη προφανή ηγετική αμηχανία μπροστά στην επίθεση της Ελίτ των κερδοσκόπων, και να επιβάλλουν την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης υπό την σημαία μιας ανθρωποκεντρικής (ελεύθερης αλλά κοινωνικά ελεγχόμενης) Οικονομίας, απαλείφοντας το παράδοξο τα ελλείμματα των 4/5 να τροφοδοτούν τα πλεονάσματα του 1/5 της Ευρωζώνης.
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα , οι απαιτούμενες ανατροπές ταυτίζονται με τον εξοβελισμό της ηγεμονίας της πελατειακής συναυτουργίας που εγκλώβισε τους πολίτες μέσα σε μιαν αδυσώπητη διαζευκτική επιλογή, ανάμεσα στην αργυρώνητη σιωπή του βολέματος ή την αξιοπρεπή σιωπή της ιδιώτευσης. Πάντως σιωπή.
Οι αυτουργοί της κατάντιας του μεταπολιτευτικού κομματικού κράτους, που έχουν το θράσος να διεκδικούν και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο, αρύονται την πολιτική τους ύπαρξη από τους επιχώριους αντιπροσώπους της αυτής της διεθνικής Ελίτ.
Άρα:-
Πρώτο πεδίο ρήξης είναι νομίζω η αυτοδύναμη έκφραση των κοινωνικών κινημάτων και της Αριστεράς (με την ευρεία έννοια του όρου) και η πολιτική συντριβή του Καρτέλ των «αντιπροσώπων» της Ελίτ.
Δεύτερο πεδίο ρήξης. Ο αναπροσανατολισμός (θα έλεγα αποτοξίνωση) της οικονομικής πολιτικής. Είναι προφανής η ανάγκη αναστροφής της φοροεισπρακτικής πολιτικής ιδίως δε της πενταετίας 2010-15, υπεύθυνης για την σωρευτική διάβρωση της ανταγωνιστικότητας, την φορολογική αφαίμαξη, την δίκαιη οργή και τον ξενιτεμό του μέλλοντος μας.
Αναζωογόνηση της αγοράς και τόνωση των δημοσίων εσόδων από το περίσσευμα της ανάπτυξης, όχι από το υστέρημα των νοικοκυριών.
Τρίτο πεδίο ρήξης.
Ένα νέο μοντέλο Κοινωνικού Κράτους. Αναδιανομή Πλούτου όχι ως έρμαιο συστηματικού δανεισμού, αλλά ως αειφόρος δυνατότητα μιας εκσυγχρονισμένης,ελεύθερης, παραγωγικής Οικονομίας.
Στροφή στους επιχειρηματικούς κλάδους Έντασης Γνώσεως, εκεί, δηλαδή, που διακρίνονται οι εγχώριοι ανθρώπινοι πόροι. Οι πρωτότυπες εφευρέσεις και απανωτές πρωτιές νέων Ελλήνων επιστημόνων και τεχνικών σε διεθνείς διαγωνισμούς, οι ξεχωριστές δεξιότητες . Αρκεί να οργανωθούν οι υποδομές και τα επικουρικά θεσμικά όργανα. Να συντονιστούν η Ελληνική silicon valley με τους εγχώριους βιομηχανικούς κλάδους και να θέσουν τις βάσεις δυναμικών εξαγωγικών δράσεων.
Σε ένα παράλληλο επίπεδο, να συναντηθούν η Ναυτιλία , το ποιοτικώς αναβαθμισμένο και δωδεκάμηνο τουριστικό προϊόν με τον πρωτογενή τομέα τον προσανατολισμένο στην υγιεινή διατροφή και τις εναλλακτικές καλλιέργειες. Μοναδικός κλάδος θεαματικής αύξησης των εξαγωγών εν μέσω Κρίσης. Και βέβαια, η Εθνική στόχευση για την υπέρ της εγχώριας οικονομίας αξιοποίηση του υπεδαφικού πλούτου και των ενεργειακών δικτύων.
Όλα τούτα βέβαια υπό την εξαιρετικά δυσεπίτευκτη προϋπόθεση: – τηv μετεξέλιξη της Δημόσιας Διοίκησης σε φιλικό επιτελικό αρωγό της Επιχειρηματικότητας.
Νομίζω πως η συντριβή της ηγεμονίας των Σκιών ταυτίζεται με μια ρηξικέλευθη πολιτική που κάνει καλύτερη την ζωή των Ελλήνων.
Συμφωνούμε φαντάζομαι με τον Καρίγιο πως «αριστερή πολιτική είναι όποια λύνει κοινωνικά προβλήματα».
Αυτό ακριβώς αναμένουν και οι πολίτες μετά από δεκαετίες λιτότητας και δημαγωγικών οραμάτων περί φωτός «στην άκρη του τούνελ».
—————————
Αναδημοσίευση από την «Αυγή»
