Τα χορευτικά τμήματα της «Μυήσεως» ασχολούνται με την εκμάθηση και την έρευνα των Παραδοσιακών χορών όλων των περιοχών της Ελλάδας και δάσκαλοι είναι ο Γιάννης Πάτρας και η Μαρία Τζήμου (Καθηγητές Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα στους παραδοσιακούς χορούς).
Το τμήμα επιδείξεων παρουσιάζει δρώμενα, χορούς, τραγούδια, ήθη και έθιμα της ιδιαίτερης παράδοσης της πόλης της Καστοριάς αλλά και όλης της Ελλάδας. Το βεστιάριό του αποτελείται από φορεσιές της πόλης αλλά και άλλες φορεσιές της Μακεδονίας ενώ μαζί με τις παιδικές αριθμούν τις 80. Για την σημερινή παράσταση των ενηλίκων νοικιάστηκαν πιστά αντίγραφα φορεσιών από την Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία. Τα μέλη των χορευτικών μας τμημάτων δεν μένουν μόνο στην εκμάθηση των παραδοσιακών χορών, είναι ενεργά μέλη της τοπικής μας κοινωνίας, διατηρούν την τοπική παράδοση, συμμετέχουν στη διοργάνωση και την αναβίωση παλιών εθίμων όπως τα Καστοριανά γλέντια, τις βεγγέρες, τα μπουλούκια και την παρέλαση των Καστοριανών Ραγκουτσαριών. Μεγάλη στιγμή αποτέλεσε για τον ΄Ομιλό μας , το 2012, η ολοκλήρωση της έκδοσης τεύχους με την συνοδεία 2 μουσικών cd, με το πρώτο μέρος της καταγραφής της Αστικής Μουσικής Παράδοσης της Καστοριάς με τίτλο «Κίνησαν τα καράβια τα Καστοριανά».
Συνεχίζουμε με αγάπη και ζήλο αυτό που τόσα χρόνια ο καθένας από το πόστο του ξέρει πολύ καλά να κάνει , προγραμματίζουμε μεγάλες εκδηλώσεις , ενώ σχεδιάζουμε τη συμμετοχή και την προβολή του τόπου μας σε άλλα μέρη της Ελλάδας αλλά και εκτός αυτής.
Το παρακάτω κείμενο αφηγήθηκε κατά την εκδήλωση η Μαρούλα Γκαμπέση-Βέργου με του οποίου την έρευνα και καταγραφή ασχολήθηκε η ίδια:
Είμαι η Θράκη, η πρώτη θυγατέρα του ξακουστού τιτάνα του ωκεανού γιού του ουρανού και της γαίας και κόρης της Σειρήνας Παρθενόπης. Σε μακρινούς καιρούς γεννήθηκα στη μεριά αυτή ανάμεσα σε θάλασσα, καρπερά χωράφια, και εδάφη που μόνο εδώ θα συναντήσεις τις κληματαριές μου, να τυλίγονται ολόγυρα σε κορμούς δέντρων σαν γιρλάντες.
Θράκη με λένε από παλιά. Από εδώ πέρασε κάποτε ο Διόνυσος ο Ζαγρέας, ο πιο δημοφιλής θεός των λαϊκών τάξεων, που φύτεψε με τα χέρια του τα πρώτα αμπελίσια κλήματα. Είμαι η Θράκη, με τις απέραντες ήρεμες πεδιάδες που ορίζονται από τα μέρη της Ανατολικής Ρωμυλίας και φθάνουν ως τα κάστρα της πόλης γεμάτης από τα καρπερά αμπέλια κι όπου το 1924 γιορταστήκανε για στερνή φορά οι τελευταίοι τρύγοι.
Απ΄ το κρασί μου μέθυσε ο κύκλωπας ο πολύφημος κι έτσι ξέφυγε από τα χέρια του ο Οδυσσέας μαζί με τους συντρόφους του , κατά τα λεγόμενα του Ομήρου. Απ΄τα δικά μου κλήματα που πιάσανε γερά στη γόνιμη γη της Σικελίας και των φημισμένων Συρακουσών γεννήθηκε το γλυκό κρασί της περιοχής, κρασί θρακίσιο , δώρο ακριβό που το χάρισε ο Μάρωνας στον Οδυσσέα – για 12 αμφορείς γεμάτους γλυκόκρασο επρόκειτο- κατά πως αναφέρει ο ΄Ομηρος σε ραψωδία του. Είμαι η Θράκη κι από τα χρόνια της μεγάλης εκστρατείας του Μεγαλέξανδρου όπου οι Μακεδόνες πήρανε μαζί τους την κοινή ελληνική λαλιά κι ως την Βακτριανή την πήγανε ως τους Ινδούς, μετράει ο χρόνος για τις μουριές μου και τις υπέροχες μεταξωτές κλωστές.
΄Υστερα στις μέρες του βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού φυτρώσανε κι άλλες μουριές στη γη μου που θρέφουν ως τα σήμερα τους μεταξοσκώληκες σε Σουφλί και Διδυμότειχο.
Είμαι η Θράκη. Στο διάβα των αιώνων είδαν πολλά τα μάτια μου, ιδίως όταν πρωτάνοιξε ο δρόμος του μεταξιού, και δυο δικοί μας καλόγεροι επιστρέφοντας από την μακρινή Κίνα, φέρανε μυστικά εδώ τον πολύτιμο σπόρο κρυμμένο στα κούφια μπαστούνια τους. Κι από τότε λένε πως ξεκίνησε το αλισφερίσι με τις χώρες του Σινικού Τείχους και του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ο δρόμος του μεταξιού ήταν μακρύς. Το ταξίδι ατελείωτο.
Είμαι η Θράκη. Κάθε χρόνο με τη χάρη του ΄Αη Τρύφωνα – προστάτη των αμπελουργών συνεχίζω να κερνώ σε κάθε ταπεινό θνητό- μα φτωχό, μα πλούσιο σε αισθήματα- το μυρωδάτο μου κρασί, ροδίτη, ΄Αη γιωργίτικο, μαλαγουζιά, Λημνιό, οπότε, από το τέλος του Αυγούστου ως το μικρό καλοκαιράκι του Οκτώβρη, τα παιδιά της γης μου σκύβουν κόβοντας απ΄ το πρωί ως το μεσημέρι το θησαυρό- τσαμπί, τσαμπί- πριν ο ήλιος «κάψει» τα αρώματά τους, κι άκου τώρα και στήσε αυτί για να μάθεις τι γίνονταν στην γιορτή του ΄Αη Τρύφωνα μία του Φλεβάρη και στο πρώτο κλάδεμα «Σαν απουλνούσι η εκκλησιά, τραβούσαμε ουλ για τα αμπέλια μι τα λαλήματα και τα μπακιά, ηρχόταν κι οι παπάδς αντάμα , κι διάβαζαν στ΄ αμπέλια αγιασμό. Μεις τότις βγάζαμι απ τα ζουνάρια μας, τους σβανάδες κι αρχίζαμι του κλάδιμα- έτς για του καλό την πρώτ΄ μέρα – όχ πουλύ ώρα. Κι λέγαμε ου ένας στουν άλλουν «΄Αϊ καλό μπόλνισμα κι σταφύλια πυρσά». Κι απουκρίνονταν ου άλλους «Μπουλάκ΄να δω ΄ου ΄Αη Τρύφος. Κι ου καθένας έπιρνι μαζί τ΄απ΄τ΄αμπέλι μια κλητατίδα, πάιναν και την άφηναν παν στου εικόνισμα του ΄Αη Τρύφου». Κι ακολουθούσαν μετά αγιασμοί αρτοκλασίες κουρμπάνια που εξακολουθούν να γιορτάζονται μεσ΄στον χειμώνα.
Είμαι η Θράκη, ξυπνώ, λούζομαι, κοιμάμαι ανάμεσα στις καλαμιές του Νέστου και του ΄Εβρου ποταμού, επι τόσα μερόνυχτα μέσα στο χρόνο τον ατέλειωτο. Γεννημένη ανάμεσα σε Αιγαίο Πέλαγος και τις χιονοσκέπαστες βουνοκορφές της Ροδόπης μοιράζομαι λύπες και χαρές με τ΄ αμέτρητα παιδιά μου, άριστους οινοχόους, παιδιά μεγαλωμένα μεσ΄ στα μετάξια , νανουρισμένα με την άρπα του μυθικού Ορφέα και με τραγούδια που εμπνεύστηκε για την άδολη αγάπη του, την άτυχη Ευρυδίκη. Είμαι η Θράκη της Παρθενόπης, κόρη της γλυκόλαλης σειρήνας και του ξακουστού Τιτάνα Ωκεανού, εγγονή της γαίας και του Ουρανού κι αγαπημένη αδελφή της Ευρώπης, μεσ΄στα μετάξια φασκιωμένη, μεσ΄ στα αμπέλια τρανεμένη με χρώματα κι ευωδιές από ανατολή και δύση μαζί με τις εξαίσιες ντόπιες μουσικές και τους χορούς που μοιραζόμαστε από τον κοντινό ορίζοντα και μας συνοδεύουν στη σύντομη ζωή μας.
