Αν υποθέσουμε ότι η ζωή μας είναι μία αυλή , τότε από τη στιγμή αυτή και στο εξής οφείλουμε να την προσέχουμε! Κι αν για πολύ -πολύ καιρό την έχουμε ΄΄αφημένη΄΄, χωρίς ίχνος φροντίδας αλλά και διάθεση περιποίησης… αν τα χόρτα της έχουν ξεπεράσει το μπόι μας και μας προκαλεί αηδία η θέασή της, τότε καλό θα ήταν να το σκεφτούμε καλά πριν κατηγορήσουμε για την κατάντια της αυλής μας , τα αδέσποτα και τους ξένους/ανυπόμονους περαστικούς που ήρθαν ή έρχονται και μας την κατουράνε!
Όλοι μας διανύουμε στιγμές που κουραστήκαμε από τη φροντίδα της αυλής μας ,που την αφήσαμε για καιρό χωρίς αγάπη , που φοβηθήκαμε να την ομορφύνουμε γιατί νιώσαμε ανεπαρκείς, που αφήσαμε τους πάντες να λυμαίνονται την αυλίτσα μας… κι άλλες πάλι φορές που από την τόση ομορφιά της , μας ρωτούσαν αν επιτρέπεται η είσοδος…ναι ναι ακόμη και δικοί μας άνθρωποι!
Αν η ζωή μας είναι αυλή , δε γίνεται πιο όμορφη όταν θεωρούμε ότι οι κάποιοι ευθύνονται για την ασχήμια της.
Αν η ζωή μας είναι αυλή δε θα είναι ποτέ η αυλή ΜΑΣ αν προσπαθούμε να τη μετατρέψουμε σε αυλή του γείτονα!
Αν η ζωή μας είναι αυλή, ας ανασκουμπωθούμε κι ας ορμήξουμε να τη φροντίσουμε.. Κι αν δε μας έμαθαν ποτέ πως να φροντίζουμε , δεν είναι άσχημο να λάβουμε τη βοήθεια ενός ΄΄κηπουρού΄΄ ή κάποιου φίλου.
Αν η ζωή μας είναι αυλή , ας κάνουμε όλες τις εποχές να της ταιριάζουν!
Αν η ζωή μας είναι αυλή ας γίνουμε παιδιά και θα ομορφύνει μόνο από τα γέλια μας !
