Είμαστε εμείς που λατρεύουμε τα δένδρα και το πράσινο, είναι και οι άλλοι που τα μισούν.
Θα μπορούσαμε να κάτσουμε και να αναμετρηθούμε ποιοι είμαστε οι πιο πολλοί.
Θα μπορούσαμε να κάτσουμε και να μαλώνουμε και να βρίζει ο ένας τον άλλο, με ψεύτικα ονόματα (το χαρακτηριστικό της παρούσας τετραετίας) ή μη, στο φέισμπουκ, σαν να επρόκειτο για τους χειρότερους εχθρούς. Γιατί, εκτός φέισμπουκ κανείς μας δεν τολμά να μιλήσει στον συμπατριώτη του, όσο κι αν δεν τον χωνεύει, με τούτους τους τρόπους και τούτες τις λέξεις που χρησιμοποιεί στο φβ. Βλέπεις, η οθόνη δεν είναι καθρέπτης, δεν είναι τζάμι και θαρρούμε δεν φαινόμαστε κι άρα ό,τι θέλουμε λέμε κι όσο θέλουμε βρίζουμε και προσβάλουμε τους άλλους. Λάθος είναι αυτό.
{“Μην ειπούν στο στοχασμό τους, τα ξένα έθνη αληθινά. Σαν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευτεριά…” Διονύσιος Σολωμός, Ύμνος εις την Ελευθερίαν}
Είμαι σίγουρη ότι εμείς που τα λατρεύουμε τα δένδρα είμαστε περισσότεροι, αλλά, δεν το θέλω έτσι.
Θέλω να καθίσουμε όμορφα- όμορφα κι ωραία και να βάλουμε κάτω τα πράγματα:
-Να βρούμε και να καταλήξουμε, όχι όλοι μαζί γιατί κι αυτό δεν γίνεται, αλλά, όσο πιο πολλοί γίνεται,
– τι είναι για εμάς η Πόλη μας, η όμορφη Πόλη μας, η Καστοριά η Πατρίδα μας.
-Γιατί έρχονται διαρκώς και περισσότεροι ξένοι, γιατί ξανάρχονται και γιατί όποιος έρχεται την ερωτεύεται βαθιά;
-Να βρούμε και να καταλήξουμε στο τι μπορούμε να κάνουμε για να την κάνουμε ομορφότερη και με ποιον τρόπο θα συνεχίσει να είναι μοναδική.
– Να βρούμε και να καταλήξουμε στο, τι σόι πλατείες επιθυμούμε, μιας και είναι το θέμα της ημέρας αυτής. Για ποιον σκοπό, για ποιους ανθρώπους, ή σκέτες, νεκρές πλατείες με νεκρή φύση κοκ.
-Να βρούμε και να καταλήξουμε στο γιατί λατρεύουμε τα δένδρα και γιατί όχι. Να βρούμε ακόμη τρόπο, αντί να βλέπουμε το πολύτιμο Φθινόπωρό μας «ξερά φύλλα και ποιος θα τα σκουπίσει», να αφήνουμε ελεύθερα να χορταίνουν τα μάτια και οι ψυχές ντόπιων και ξένων με την Ομορφιά και, να έχουμε τον τρόπο να τα αξιοποιήσουμε ώστε αυτό που βλέπουν κάποιοι σαν «άχρηστο», να μας αποδίδει κονδύλια, όπως αλλού.
– Να βρούμε και να καταλήξουμε στο πώς θα καταφέρουμε να επιζήσουμε εδώ, εμείς και οι επόμενες γενιές και δεν θα την αφήσουμε βορά σε κάθε ξένο που θα θελήσει να την αποκτήσει λίγη –λίγη κι ανεπαίσθητα (ήδη πολλοί ξένοι έχουν αποκτήσει περιουσίες στην πόλη και το ξέρουμε όλοι). Γιατί, ολοφάνερο είναι ότι, όταν ένας τόπος αδειάζει από τους αυτόχθονες εποικείται από νέους κατοίκους. Σκέψου τώρα να είναι και Καστοριά!!!
– Να βρούμε και να καταλήξουμε στο πώς θα νιώθουμε περήφανοι πχ ότι Τιμούμε τους Νεκρούς μας σε Κοιμητήρια Ανθρώπινα και, να μας απασχολεί το ψέμα και οι απατηλές υποσχέσεις κάθε υποψηφίου Δημάρχου και των συν αυτώ επί μια 30ετία τουλάχιστον. Να μας απασχολεί η οπτική πως ξεθάβονται άλιωτοι οι νεκροί μας και μπροστά από το Κοιμητήριο της Καστοριανής ντροπής στέκει το κυριλίδικο πάρκο για την κοινωνικοποίηση των σκύλων. Όχι μωρέ, λάθος σύγκριση, ε; Αν δεν νιώθεις ντροπή όταν κοιτάζεις αυτά τα δυο σε μια ευθεία, οκ, ψάξε να κόψεις δένδρα. Αγόρασε κι άλλα 300 να φυτέψεις. Και κρύψου πίσω από τα κούτσουρα.
-Να δούμε, τι κάνουν στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου που μοιάζουν με την δική μας μικρή πατρίδα. Να δούμε τι πρέπει να κρατήσουμε από τα παραδείγματά τους και τι να απορρίψουμε και να αποφύγουμε.
-Θέλουμε να έρχονται άνθρωποι που να μένουν αρκετές μέρες εδώ; Άνθρωποι με άποψη, άνθρωποι με γνώση και γούστο ακριβό; Να τους βρίσκουμε να σεργιανούν στα σοκάκια μας, να θαυμάζουν τις Βυζαντινές εκκλησίες μας, τα Μουσεία Αρχοντικά μας σπαρμένα στην πόλη, τα όμορφα σπίτια με τους ανθισμένους κήπους, να περπατούν στον Γύρο της Λίμνης και να ανηφορίζουν στο Βουνό μας παρασυρμένοι από τις μυρουδιές των μοναδικών κρίνων, των φλαμουριών, του αγιοκλήματος; Να κάνουν βόλτες με το καράβι ή με καραβάκια παραδοσιακά στη Λίμνη μας, να μετρούν τα πουλιά που αλλάζουν ανά εποχή και υμνούν την Ζωή;
Να βρίσκουν όμορφα στέκια να πιουν τον καφέ τους να φάνε τα νόστιμα τοπικά μας φαγητά και να χαρούν τα κρασιά μας και να πιουν με ασφάλεια το καθαρό νερό μας, κάτω από σκιερά πλατάνια, στις καθαρές γραφικές μας πλατείες δίπλα με τις χαρούμενες φωνές των παιδιών που έχουν έναν τόπο να παίξουν και να χαρούν την ανεμελιά τους, γράφοντας αναμνήσεις εκεί που μοσχοβολούν οι μανόλιες και οι τριανταφυλλιές και που, εν τέλει, μόνο η περιποίηση τους λείπει σήμερα;
Να μπορούν, εκτός από τις καφετέριες, τα εστιατόρια, τα τουριστικά γουναρικά και τα ξενοδοχεία (με αυτή τη σειρά), και όλοι οι κάτοικοι να ωφελούνται και να μη δεινοπαθούν από τον τουρισμό; Να βρίσκουν οι επισκέπτες και οι ντόπιοι φυσικά, σε πυκνές αποστάσεις, τουαλέτες καθαρές κι ανθρώπινες; Να περνούν και κάτω από το Δημαρχείο και να βλέπουν καθαριότητα ανάμεσα στα γραφεία του αντί να σιχαίνονται να διασχίσουν τις στοές του; Να θαυμάζουν τα Ιουστινιάνεια Τείχη –έξω από το Δημαρχείο- και να ξέρουν ότι τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας, χωρίς να αφήνουμε να μεγαλώνουν επάνω τους πλατάνια και πολύριζες συκιές κι αγριόχορτα που μέρα με τη μέρα τρώνε τις σάρκες τους και τα γκρεμίζουν; Να ξέρουν ότι οι σημερινοί της κάτοικοι την προσέχουν την πόλη τους; Να ξέρουν να εκτιμήσουν ότι η Καστοριά δεν είναι μια απλή πόλη δίπλα σε μια απλή λίμνη. Είναι ένας τόπος ευλογημένος από την Φύση και τον Θεό. Ενας τόπος που τον βαραίνει μια μακραίωνη και σπουδαία ιστορία που έγραψαν οι ευλογημένοι Άνθρωπου που ζήσαν σ’ αυτόν.
-Ή, θέλουμε, να έρχονται σωρηδόν με λεωφορεία που έτσι κι αλλιώς δεν χωράνε στους δρόμους της πόλης μας, να γυρίζουν σε μισή ώρα όλη την έκτασή του, να αμολιούνται σαν τους ναύτες στα λιμάνια, να πίνουν ένα γρήγορο καφέ σ’ ένα τσιμεντένιο πάρκινγκ γύρω από τις καφετέριες με ομπρέλες «ζήσε τον μύθο σου», να ουρούν πίσω από τα σταματημένα αυτοκίνητα, να παίρνουν κι έναν γύρο στο χέρι και να φεύγουν π.χ. για Κοζάνη (παρόλο που ακόμη κι εκεί, προσπαθούν να ανταλλάξουν το τσιμέντο με πράσινο. Παρόλο που το ζουμί πάει με το τσιμέντο και τα κυβικά του) ;
-Να βρούμε και να καταλήξουμε τι θα είναι η Πόλη μας αν την αλλάξουμε, αν της στερήσουμε τη Λίμνη, τον καταπράσινο παραδεισένιο Γύρο της Λίμνης, το Βουνό, τα Δένδρα, τους 74 Βυζαντινούς Ναούς, τις ανηφόρες, τις κατηφόρες, τα στενά σοκάκια, και την απανταχού κρυμμένη μυρουδιά της Γούνας, ποιος και γιατί θα έρχεται να την επισκεφτεί;
Αν αλλάξουμε την Πόλη μας, σύμφωνα με όσα μας δείχνει η Δημοτική Αρχή, θα είναι προς το χειρότερο όσο κι αν θέλει να μας πείσει για το αντίθετο. Αυτό θέλει να την κάνει: Να εξαφανίσει ένα- ένα κάθε τι παραδοσιακό και να την …εκσυγχρονίσει δημιουργώντας μια ακόμη τσιμεντούπολη, άδενδρη, να την ψήνει ο ήλιος, να βρωμάει από καυσαέρια, φαστ τόπο για φαστ επισκέψεις αδιάφορων; (Παρεμπιπτόντως κι επειδή πολύ καιρό ήθελα να σας το πω κι αυτό: Γκρέμισε η αρχή, τα περίπτερα. Καλώς ή κακώς έσβησε άλλο ένα κομμάτι παράδοσης και δεν θα εξετάσουμε τώρα αν και τι μπορούσε να έχει γίνει γι’ αυτό. Ανεβαίνοντας την Μητροπόλεως, έστησε ένα παγκάκι. Πάρα πολύ απαραίτητο για τους συμπολίτες αλλά και τους ξένους που ανεβαίνουν. Πού το έστησε; Εκεί που το καλοκαίρι χτυπάει ο ήλιος 40άρια. Δεν έχει περάσει από τον νου κανενός να φυτέψει ένα δένδρο σκιάς εκεί…)
Όμως, Κυρίες και Κύριοι, πάνω από όλα, επιθυμούμε μια Πόλη ανθρώπινη, για εμάς και τα παιδιά μας. Μια Πόλη ζωντανή, όπως την έπλασε η Φύση της και οι Άνθρωποι που πότισαν με αίμα και ιδρώτα κάθε σοκάκι της, κάθε πέτρα της, κάθε πλατάνι, κάθε ιτιά, κάθε μανόλια, κάθε αγριολούλουδο. Και, ξέρετε, εκτός από εκείνους που εργάζονται ως εκλεγμένοι ή μισθωτοί, υπήρχαν πάντα και υπάρχουν και οι αθόρυβοι Καστοριανοί που δίνουν αμισθί και από αγάπη, κομματάκια της ψυχής τους για να τη στηρίξουν από κάθε άποψη και να την κρατήσουν όρθια. Δεν έχετε εξουσιοδότηση να τους πονάτε ούτε αυτούς.
Δεν χρειάζεται <αλλαγή> η Καστοριά, Κύριοι και Κυρίες. Χρειάζεται επιδιορθώσεις, βελτιώσεις, συντηρήσεις, ναι. ΟΧΙ ΑΛΛΑΓΗ. (Θα αδικούσαμε τα μεγαλόπνοα έργα που χρειαζόμαστε αν καταπιανόμασταν και μ’ αυτά σε τούτες τις γραμμές. Δεν μας έδωσαν βέβαια κάποιο τέτοιο βήμα 4 χρόνια τώρα!) Μην προσπαθείτε να αφήσετε το στίγμα σας με αυτόν τον τρόπο. Ο τρόπος που δράτε, δυστυχώς, προδίδει τα βαθύτερα κίνητρά σας. Θα υποστείτε την κατακραυγή των συγχρόνων σας και την καταδίκη της ιστορίας και του μέλλοντος.
Δεν θα σας το επιτρέψουμε. Η Καστοριά δεν σας ανήκει.
Μας την εμπιστεύτηκαν οι προηγούμενοι και την οφείλουμε στους επόμενους.
ΥΓ
Τα Δένδρα δεν θα “κοπούν”. Τα Δένδρα δεν κόβονται μόνα τους. Κάποιοι υπογράφουν, κάποιος θα δώσει την εντολή, ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΚΟΨΕΙ. ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΑ ΚΟΒΕΙ. Όλοι με ονοματεπώνυμο. Σήμερα στις Κούνιες στο Ντολτσό, αύριο στις Πλατείες Μακεδονομάχων και Ειρήνης, μεθαύριο όπου του καπνίσει του λωλοστεφανή.
Η Καστοριά είναι απέναντι από το έγκλημα που προσπαθούν να συντελέσουν ακόμη και για μια ψήφο. Που, σήμερα ή στο μέλλον θα αποφέρει τα προς έναν έκαστον επιθυμητά οφέλη. Μήπως ήλθε η ώρα να αντιληφθείτε ότι σας ψηφίζουμε (όλους σας) γιατί μας παρακαλέσατε; Παρακαλέσατε και παρακαλείτε να σας ψηφίσουμε για να μας υπηρετήσετε κι όχι να μας εξυπηρετήσετε και να σας εξυπηρετήσουμε. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Και κυρίως, όχι για να μας εξουσιάζετε.
Πλησιάζει το τέλος μιας ακόμη Δημοτικής Αρχής, στο σύνολό της.
Πλησιάζει και η ώρα του λογαριασμού: τι μας υποσχέθηκε για να την ψηφίσουμε και τι από αυτά πραγματοποίησε. Και τι έκανε εν τέλει, χωρίς καν να μας ενημερώσει και να μας υποσχεθεί.
«Καληνύχτα Καστοριά, Όμορφη Πατρίδα μας», δεν θα πούμε ποτέ όσο ζούμε.
