Τα ρούχα της χαράς – που τόσο άλλαξαν σε τρία σχεδόν εικοσιτετράωρα του πρώτου μήνα του χρόνου – μπήκανε ξανά καθαρά και μοσχομυρισμένα – στο πατάρι των αναμνήσεων…
Η Καστοριά αυτών των ημερών, είτε ξημέρωνε είτε νύχτωνε, ζούσε ξανά μεταξύ του προϊστορικού και αρχαίου παρελθόντος στιγμές μοναδικές, ξεχωριστές, διανθισμένες με τις μπάντες – που όπως το λέει και η παροιμία, «Ο ΠΑΡΑΣ ΛΑΛΑΕΙ ΤΗ ΣΟΥΡΛΑ» – διότι δώσανε και χαρίσανε σ’ όλους μας όλα τα μουσικά ακούσματα που μας δένουν με τις μακρυνές χθεσινές περιόδους, που οι δικοί μας άνθρωποι συνεχίζανε να τηρούν τα έθιμα, τα αντέτια των μεταμφιέσεων, καθώς τα άτακτα στρατεύματα, και ντυμένα με τα ρούχα της έμπνευσης της στιγμής – τα μπουλούκια – περιοδεύανε στους δρόμους και τις παρόδους της πολιτείας, που περίμενε πώς και πώς να ξαναγιορτάσει.
Επί διετία ο κορωνοϊός, έφερνε τον κόσμο και τους κοινούς θνητούς σε απόγνωση, αφού κι ο μικροθεός Διόνυσος – προστάτης τους – υπάκουε στις εντολές, ώστε επί δύο χρονιές, κι αυτός κι οι ταπεινοί του υπήκοοι, να δεχθούν απρόθυμα, το μη γιορτασμό του εθίμου (όχι βέβαια πως δεν υπάρχει, το μικρόβιο, τώρα, απλά, μάθαμε να συνυπάρχουμε μαζί του και τον καταπολεμούμε με τα κατάλληλα μέτρα).
Η πόλη μας λοιπόν με τους εθελοντές της χαράς και του κεφιού, βγήκε μπρός σε τόσους – αμέτρητους δηλαδή επισκέπτες από την ορεινή θελκτική και τη νησιωτική πατρίδα, με τα προσωπεία της μεταμφίεσης, τα παρδαλόχρωμα ρούχα και τον ήχο των λαϊκών μουσικών οργάνων, να υπενθυμίσει, πώς έτσι γίνεται εδώ, στον ντόπο μας κι έτσι μπαίνει με την αισιοδοξία, με την ελπίδα, στο νέο ταξίδι των 365 ημερών, γεμάτο γεγονότα της καθημερινότητας, που θέλουμε, δεν θέλουμε επηρεάζουν την Ζωή μας….
Οι γειτονιές μας χαρήκανε το πέρασμα των νέων εθελοντών, που επί πολύ χρόνο, μένανε κάτω από τα σπιτικά μας, μαζί τους και πολλοί επισκέπτες που ξαφνιάζονταν ευχάριστα εκτός των άλλων και με τα κεράσματα που προσέφεραν οι σπιτικοί.
Το ότι ο καιρός ήταν σύμμαχος με τα γλεντοκόπια, είναι ένα από τα καλά που βοηθήσανε, ώστε οι νύχτες, τα πυροτεχνήματα, να γίνουν κομμάτι της γιορτινής πόλης…
Όμως από εδώ και στο εξής, κατά την ταπεινή μας γνώμη, ως δημότες και ως δημότισσες αυτής της πόλης, πρέπει να γίνουμε χρήσιμοι και τις ώρες της ημέρας του Αη – Γιαννιού και της Παταρίτσας.
Οι σύλλογοι, θα πρέπει να ορίζουν ορισμένα μέλη των εθελοντικών ομάδων, να κυκλοφορούν, μεταμφιεσμένοι στους δρόμους, ώστε κι η μέρα αυτή να ξαναποκτήσει το «δικαίωμα» αυτό (όπως το ζήσαμε πολλοί από εμάς τους τρανούς, κάποτε).
Το να χαιρετά κανείς τους επισκέπτες, να τους δίνει το χέρι, να τους εύχεται καλή χρονιά, με το χαμόγελο στα χείλη, αυτό φέρνει στους νέους μουσαφιραίους, μια ζεστασιά, μια φιλικότητα με την ντόπια κοινωνία και η σχέση αυτή βαστά…επί μακρόν…
Ο Δήμος, η Περιφέρεια με τα «αρχοντικά» τους ας τοιμάσουν την επόμενη χρονιά, «κεράσματα» για τους πρωϊνούς, χαρούμενους οδηγούς εθελοντές, διότι εμείς οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε πώς μπαίναμε στα σπιτικά των συγγενών μας, με τις μάσκες μας, ζητώντας κέρασμα και δίνοντας προς ανταπόδοση τις ευχές, για την καλή ζωή και την προκοπή των νοικοκυραίων…
Αυτά τα δώρα τα λέγανε «ρόγες» παλιά…
Ανοίξτε τις πόρτες σας ω άρχοντες του τόπου, κεράστε τους, χορέψτε μαζί τους….ίσως στο μέλλον να «επιταχθούν» κάποια σπίτια, για την φιλοξενία των επισκεπτών, έπειτα από όσα είδαμε στον ξύπνο μας, αυτή τη νέα χρονιά του 2023.
Το φετινό δωδεκαήμερο, έφερε πολλά δώρα στον τόπο. Χρειάζεται λοιπόν να δουλέψουμε αυτή τη νέα χρονιά, και για άλλες εκδηλώσεις που θα φέρουνε κόσμο, οι συνήθειες, τα έθιμα, του χθεσινού κόσμου, μείνανε εδώ για να μας δείξουνε, όσα παραλείψαμε.
Και πρέπει να βγούν από τις σελίδες των λαογραφικών αφιερωμάτων, για να γίνουν νέες προσπάθειες για την προβολή της «κυράς της λίμνης» και τα βήματα, που οφείλουμε ν’ ακολουθήσουμε, «στις αγαπητές του μέλλοντός μας μέρες»…
Ιανουάριος 10/1/23
Μαρούλα Βέργου Γκαμπέση
