Μαθήματα δύναμης και αισιοδοξίας δίνει η πρώην δημοτική σύμβουλος Καστοριάς Ιωάννα (Τζοέν) Αλβανού η οποία πριν από δυο χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο στον φάρυγγα και στους λεμφαδένες.
Η Τζοέν που κατάφερε να νικήσει την ασθένεια, αναφέρεται πολλές φορές με χιούμορ, στην περιπέτεια που πέρασε αλλά και πώς αντιμετώπισε τον καρκίνο.
Όπως μπήκες ρε αλήτη, έτσι θα σε βγάλω
«Ο πρώτος που κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά επειδή πρηζόταν η δεξιά πλευρά του λαιμού μου, ήταν ο οδοντίατρός μου Κοσμάς Βαρσάμης.
Μου λέει: «Δεν μου αρέσει. Πήγαινε και κάνε υπέρηχο τώρα». Αλλά εγώ απήντησα, εντάξει έρχονται τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, τα καρναβάλια, θα κάνω μετά την εξέταση.
Δυστυχώς, έκανα μόνο Χριστούγεννα γιατί από ‘κει και πέρα, ξεκίνησε ο μικρός μου Γολγοθάς.
Στη συνέχεια ο γιατρός, παιδικός αλλά και οικογενειακός φίλος, Πάνος Τσιαούσης, μου είπε ότι έπρεπε να κάνω αξονική τομογραφία. Έκανα την εξέταση.
Του είχα ζητήσει, όποια και αν είναι τα αποτελέσματα να μη μου τα ανακοινώσει βράδυ γιατί μένω μόνη μου και δεν θέλω να αγριέψω. Αφού λοιπόν τα πήρε, μου τηλεφώνησε το πρωί και μου είπε : «Ξέρεις Τζοέν αυτό κι αυτό».
Κλείνοντας το τηλέφωνο δεν έκλαψα, ούτε είπα γιατί σ’ εμένα. Χτύπησα το χέρι στο τραπέζι και είπα: «Όπως μπήκες ρε αλήτη, έτσι θα σε βγάλω».
Ερ: Όταν ανακοίνωσες σε συγγενείς και σε φίλους σου ότι έχεις καρκίνο, πώς σε αντιμετώπισαν;
Απ: Όταν λες σε κάποιον ότι έχεις αυτό το πράγμα στεναχωριέται. Δεν μπορώ να πω. Η οικογένεια μου, μου στάθηκε.
Για να πω την αλήθεια δεν ήθελα να ζορίσω τους συγγενείς μου. Επειδή πήγαινα συνέχεια για θεραπεία στη Θεσσαλονίκη δεν ήθελα να τους ζορίζω άλλο και συνέχιζα το δρόμο μόνη μου, έχοντας φυσικά τη συμπαράσταση όλων.
Με την ευκαιρία θέλω να ευχαριστήσω και τον σύλλογο «Μαζί σου» γιατί αμέσως ήρθε και με βρήκε η πρόεδρος Στέλλα Ζυμπίδου. Όταν με επισκέφθηκε, ήταν και συγγενείς μου στο σπίτι και τους συμβούλεψε να είναι κι εκείνοι πολύ δυνατοί για να μπορέσουν να με βοηθήσουν επειδή τα φάρμακα που θα έπαιρνα είχαν πολλές παρενέργειες. Και πάλι λέω ότι η οικογένειά μου, μου στάθηκε.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους γιατρούς κ.κ. Λαζάρου και Σπύρου του Νοσοκομείου Καστοριάς και το προσωπικό του Θεαγένειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Θα πω στον κόσμο που θα διαβάσει τη συνέντευξή μου, να προτιμά τα δημόσια Νοσοκομεία. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από το Θεαγένειο, γιατί είδα πολλή αγάπη, φοβερή συμπαράσταση από την καθαρίστρια, τις νοσηλεύτριες, τους γιατρούς, γνώρισα πολλούς καλούς ανθρώπους. Στο Νοσοκομείο εργάζονται πάρα πολλά παιδιά από την Καστοριά. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον θεράποντα γιατρό μου Τάσο Μπούτη, όπως επίσης και τον γιατρό Γιώργο Μουστάκα, ο οποίος με πήρε από το χέρι λέγοντάς μου: Θα έρθεις εδώ, θα βρεις την υγειά σου. Μέσα σ’ αυτό το Νοσοκομείο έζησα φοβερές εμπειρίες.
Θα ήθελα να αναφέρω και κάτι ακόμη που μου συνέβη στο Νοσοκομείο. Στις τελευταίες ακτινοβολίες μου λέει η νοσηλεύτρια που χειρίζονταν τα μηχανήματα: Τζοέν, μετά από ένα λεπτό τα χέρια σου αιωρούνται. Έχεις καταλάβει τι σου συμβαίνει; Τις απαντώ: Νιώθω πολύ έντονα την παρουσία δυο γυναικών. Αλλά δεν θα με κοροϊδέψεις. Μου λέει είμαι χριστιανή. Αισθάνομαι ότι από τη μια πλευρά έχω την Παναγία και από την άλλη τη συγχωρεμένη μάνα μου. Αισθανόμουν ένα χάδι. Εκείνο που ζήτησα από την Παναγία ήταν να αφήσει τη μάνα μου να ησυχάσει και να ηρεμίσει.
Όσο είχα τον καρκίνο, έλεγα καλαμπουρίζοντας στην παρέα μου: Εντάξει ρε παιδιά, δεν έκανα κανένα όργιο στην ηλικία μου και κόλλησα κάποιο άλλο νόσημα. Έχω αυτό το πράγμα. Δεν είναι ντροπή, δεν είναι κακό.
Εκείνο που με στεναχωρεί όμως είναι όταν με κάποιες φίλες με ρωτούν αν εξαιτίας της θεραπείας που έκανα, μου έπεσαν τα μαλλιά. Εγώ τους απαντώ ότι δεν μου έπεσαν. Βρε κορίτσια και να πέσουν τα μαλλιά, σε τρεις μήνες θα ξαναβγούν. Το θέμα δεν είναι να κοιτάζουμε την εμφάνιση μας αλλά, το πώς θα ζήσουμε. Τα μαλλιά θα ξαναβγούν, την υγεία μας θα την ξαναβρούμε. Φυσικά, δεν μπορούμε να είμαστε όπως πριν.
Ερ: Άλλαξε η ζωή σου όλο αυτό το διάστημα;
Απ: «Η ζωή μου δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε ιδιαίτερα γιατί, όταν δίνεις μια μάχη με τον έξω από ‘δω, αποφασίζεις και λες: Θέλω να ζήσω; Θέλω να είμαι δυνατή; Εγώ εκείνη τη στιγμή είπα, θέλω να ζήσω με όλα τα συν και τα πλην. Σίγουρα η υγεία μου δεν θα είναι όπως πριν, αλλά εγώ θέλω να ζήσω και θα ζήσω. Σε λίγες μέρες επειδή είχα πριν τον καρκίνο ένα θέμα με τη μέση μου, πρέπει να πάω να κάνω μια επέμβαση. Πρέπει να γίνει για να μπορώ να αρχίσω να περπατώ σε μεγάλες αποστάσεις, κάτι που μου έχει λείψει.
Κάποια πράγματα που έκανα πριν, δεν θα τα ξανακάνω. Δεν με απασχολεί δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής δεν μου έχει λείψει τίποτα, οπότε και να μου λείψουν κάποια πράγματα ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Θέλω να μπορέσω και πάλι να κάνω τον γύρο της λίμνης να μπορώ να περπατήσω. Είναι αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο. Το παν όμως είναι να έχεις πίστη.
Ερ: Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις;
Απ: Βλέπω πολλούς οι οποίοι ντρέπονται να πουν ότι πάσχουν από καρκίνο, κάτι που για μένα δεν είναι σωστό. Τον έχουμε όλοι μέσα μας. Εξαρτάται σε ποιον θα χτυπήσει.
Δυστυχώς, με τις στεναχώριες που περνάμε και με όλα αυτά, βρίσκει πιο εύκολα αδύναμο τον οργανισμό σου και σου λέει : Γεια σου, ήρθα. Τότε, θέλει δύναμη ψυχής και να πεις ότι εγώ θέλω να ζήσω και θα ζήσω.
Ο ασθενής δεν πρέπει να κλείνεται στο καβούκι του. Να βγαίνει έξω, να αντιμετωπίζει την ασθένεια θαρραλέα και όχι με μιζέρια.
Αν το άτομο αυτό έχει συγγενείς, φίλους πρέπει να το στηρίξουν. Και είναι κρίμα γιατί πολλοί με το που μαθαίνουν ότι έχουν καρκίνο μελαγχολούν έχουν νεύρα, ξεσπάνε. Είναι φυσιολογικό. Βέβαια δεν μπορώ να ζητήσω από τον καθένα να φερθεί όπως φέρθηκα εγώ. Όμως ο καθένας μπορεί να το πάθει. Εύχομαι να είμαι η τελευταία που το έπαθε. Είναι όμως κρίμα να έχουν αυτήν τη μιζέρια και να λένε γιατί το έπαθα εγώ, γιατί σ’ εμένα Θεέ μου. Ήταν για να συμβεί. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι.
Ο ασθενής δεν πρέπει να κλείνεται στο καβούκι του. Να βγαίνει έξω, να αντιμετωπίζει την ασθένεια θαρραλέα και όχι με μιζέρια.
Ελένη Ψωμαδάκη
